Και κάπως έτσι ο από πάνω θέλει τον από κάτω. Να πηγαίνει καλά αλλά όχι πολύ καλά. Να παίρνει θέση αλλά να μη διεκδικεί πολύ τη δική του θέση. Να μιλάει πολύ αλλά όχι πολύ κατά του. Να ανεβαίνει πολύ αλλά όχι πιο πολύ απ’ αυτόν. Να βλέπει πολύ τις τρύπες αλλά όχι πιο πολύ απ’ αυτόν. Κλείσε λοιπόν το στόμα σου κυριολεκτικά και μεταφορικά για να τα πάμε καλά. Γιατί αν δεν το κάνεις μόνος σου, θα σε βοηθήσω πολύ και εγώ. #πραγματικότητα #mindstormGR
Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης, ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης. Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι. Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι. Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας, πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας. ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης· τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι. Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι, κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι, καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα, παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα. Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια. Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ…
Σε σένα κύριε που αγαπάς πολύ το σκυλάκι σου αλλά δεν μαζεύεις τα κακά του σου αφήνω γάντια, για να τα πετάς στον κάδο σκουπιδιών. Ευχαριστώ. P.S. : Η μαμά των παιδιών που πατάνε τα κακά και τα φέρνουν στο σπίτι μας. * Μερικές φορές πρέπει να δείχνουμε ή να λέμε στους άλλους το αυτονόητο. Δεν πειράζει μωρέ. Άλλος θα τα μυρίσει. Άλλος θα τα πατήσει. Άλλος θα τα καθαρίσει. Τόσο απλό και όμως τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι τα δικά μας και των δικών μας τα σκ@τά είναι και δική μας ευθύνη να τα μαζεύουμε. – Και εσύ ρε φίλε ποιος είσαι που μας κάνεις κήρυγμα; Τράβα πιο κει. Κάνε μας τη χάρη. Ένα τηλέφωνο είσαι. – Τίποτα μωρέ. Μην ασχολείσαι. Μην νοιάζεσαι. Ένας απλός συνμυριστής, συνπατητής και ενίοτε συμμαζευτής του πόνου της μαμάς, είμαι. Κλασικά εικονογραφημένα. Δεκαετίες τώρα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Πολλά μικρά σκ@τά δεν…
Επτά μυστικά δικτύωσης που ευχόμαστε να ξέραμε στα 20 Στην ηλικία των 18 – 19 ετών, τελειώνοντας το σχολείο και ξεκινώντας σπουδές, συχνά μάλιστα σε κάποια άλλη πόλη ή χώρα, η λέξη δικτύωση σήμαινε για τους περισσότερους το να βρούμε νέους φίλους να κάνουμε παρέα. Τη βλέπουμε δηλαδή αποκλειστικά ως μέσο κοινωνικοποίησης. Αυτό που ανακαλύπτουν με τα χρόνια άνθρωποι που τείνουν να επιτυγχάνουν τους στόχους τους, είναι ότι τελικά η δικτύωση είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Είναι ένα ουσιώδες στοιχείο για το χτίσιμο μίας επιτυχημένης καριέρας και εάν γίνει στρατηγικά και με πρόθεση, μπορεί να είναι πολύ ισχυρό. Ακολουθούν επτά «μυστικά» για τη δικτύωση, τα οποία όλοι θα ευχόμασταν να γνωρίζαμε στα 20 μας χρόνια (αλλά ποτέ δεν είναι αργά): Η επιτυχημένη δικτύωση απαιτεί εστίαση, προσοχή και στρατηγική. Οι περισσότεροι από εμάς δικτυωνόμαστε ασυντόνιστα. Συμμετέχουμε σε κάποιες ομάδες σχετικές με τα ενδιαφέροντά μας, συναντιόμαστε με συναδέλφους μετά τη δουλειά για…
– Δεν φοβόμαστε το σκοτάδι αλλά τι κρύβεται σ’ αυτό. – Δεν φοβόμαστε τα ύψη. Φοβόμαστε την πτώση. – Δεν φοβόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Φοβόμαστε την απόρριψη τους. – Δεν φοβόμαστε την αγάπη. Φοβόμαστε μήπως δεν μας αγαπήσουν όπως εμείς. – Δεν φοβόμαστε να αφήσουμε κάποιον να φύγει. Φοβόμαστε την κατάσταση μας μετά την φυγή του. – Δεν φοβόμαστε να δοκιμάσουμε ξανά. Φοβόμαστε να αποτύχουμε για τον ίδιο λόγο. ~ fb : mindbook.eu #φόβος #fear #mindbookEU #mindstormGR
Πάντα ενθαρρύνω αυτούς που είναι κοντά μου να μου δίνουν συμβουλές για σημαντικά πράγματα. Μια δεύτερη γνώμη πριν τη λήψη μιας απόφασης μπορεί να έχει μεγάλη αξία. Ο Alex Agase, ένας προπονητής κολεγιακού φούτμπολ, είπε κάποτε, “Αν θέλεις πραγματικά να μου δώσεις κάποια συμβουλή, κάντο το Σάββατο το απόγευμα μεταξύ μία και τέσσερις η ώρα, όταν θα έχεις στη διάθεσή σου εικοσιπέντε δευτερόλεπτα, μεταξύ των ημιχρόνων. Μη μου δίνεις συμβουλές τη Δευτέρα. Τη Δευτέρα ξέρω τί να κάνω.” John C. Maxwell #timing #χρόνος #συμβουλές #αποφάσεις #mindstormGR
Μια κυρία πήγε σε ένα κατάστημα για κατοικίδια ζώα και αγόρασε έναν παπαγάλο για να της κάνει παρέα. Γύρισε στο σπίτι με το καινούργιο της πουλί, αλλά την επόμενη μέρα επέστρεψε και είπε, “Ο παπαγάλος δεν είπε ούτε μία λέξη!” “Του βάλατε καθρέφτη;” ρώτησε ο καταστηματάρχης. “Στους παπαγάλους αρέσει να κοιτάζουν τον ευατό τους στον καθρέφτη.” Έτσι η κυρία αγόρασε έναν καθρέφτη και πήγε σπίτι της. Ξαναγύρισε την επόμενη μέρα, λέγοντας ότι το πουλί ακόμα δε μιλούσε. “Σκάλα;” είπε ο καταστηματάρχης. “Στους παπαγάλους αρέσει να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες.” Η κυρία αγόρασε μια σκάλα και πήγε σπίτι της. Όπως ήταν αναμενόμενο, επέστρεψε την επομένη με το ίδιο τροπάριο – ο παπαγάλος δε μιλάει. “Του έχετε κούνια; Στα πουλιά αρέσει να ξεκουράζονται στην κούνια.” Αγόρασε και κούνια και πήγε σπίτι της. Επέστρεψε την επομένη και είπε ότι ο παπαγάλος είχε ψοφήσει. “Λυπάμαι πάρα πολύ που το ακούω”, είπε ο καταστηματάρχης. “Έβγαλε καμιά κουβέντα…
Σε μια βράβευση παιδιών που έγινε χθες για τα παιδιά που μπήκαν στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ τον προηγούμενο χρόνο άκουσα από έναν εκπρόσωπο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης την παρακάτω δήλωση. ”Η μόρφωση είναι η πιο αποδοτική μετοχή στο Χρηματιστήριο της ζωής.” Συμφωνώ και μακάρι αυτές οι μετοχές να έχουν μεγαλύτερες αποδόσεις γιατί οι πραγματικές μετοχές κατέστρεψαν την Ελλάδα για δεκαετίες. Δεν ξέρω όμως αν θα αποδίδουν εντός ή εκτός Ελλάδας. Στο παρελθόν, σ’ όποιον απλό άνθρωπο μιλούσες, γνώριζε και έκανε επενδύσεις σ’ εταιρείες που του είπαν ότι έχουν προοπτική. Σ’ όποιον άνθρωπο της αγοράς ή τραπεζικό στέλεχος μιλούσες, είχε πληροφορίες για εταιρείες που είχαν προοπτική. Ακόμα και η πολιτεία σε παρότρυνε προς αυτήν την κατεύθυνση. Μιλούσες για παραγωγή και σου έλεγαν ότι είσαι λίγο πολύ ούφο. Μην μας απασχολείς τώρα. Κοιτάμε το ταμπλώ, τηλεφωνούμε, δικτυωνόμαστε και επενδύουμε. Πού είναι σήμερα αυτές οι αποδόσεις; Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι της αγοράς…
Συναισθήματα πολλά. Από τη μια στιγμή στην άλλη αλλάζουν. Λες θέλω και προχωράς. Λες μήπως κάνω λάθος; Περιμένεις. Δείχνεις αποφασισμένος. Είσαι χαρούμενος. Δεν αποφασίζεις. Αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν αποφάσιζες; Έτσι είναι οι άνθρωποι. Πάντα σκέφτονται το αν. Συναισθήματα είναι. Πάνε και έρχονται. Κάποιες φορές εξαναγκάζεις τον ευατό σου να δοκιμάσει. Να δει. Να ελπίζει πως όλα είναι θετικά. Πως όλα ίσως βγουν σε καλό. Κάποιες άλλες, δεν χρειάζεται καν να μπεις στη διαδικασία. Σου βγαίνει αυθόρμητα. Περνάς καλά, όμως και πάλι στο πίσω μέρος του μυαλού σου σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτόματα, την ίδια στιγμή και μετέπειτα τίποτα δεν παραμένει το ίδιο. Όλα έχουν ήδη αλλάξει. Μόνο και μόνο που το σκέφτηκες ήταν αρκετό να δημιουργηθεί ένας πελώριος λαβύρινθος στο υποσυνείδητό σου. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι κάνεις και πάντα θα αναρωτιέσαι πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν το έκανες. Αν.…
Μ’ αρέσουν πολύ τα όμορφα πράγματα. Ειδικά όταν τα δημιουργώ εγώ. Αλλά τα ωραία πράγματα θέλουν χρόνο. Όπως και οι σχέσεις. Και να μην ξεχάσω και την απογοήτευση που θα υπάρξει και την υπομονή που απαιτείται για τη δημιουργία τους και την εξέλιξη τους. * Πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς αλλά και οι γύρω μας να επενδύσουμε σε χρόνο; Για να δημιουργήσουμε κάτι. Και όταν λέω χρόνο, εννοώ το δικό μας. Συμμετέχοντας, συζητώντας, δοκιμάζοντας. Μάλλον λιγότερο απ’ όσο πρέπει οι περισσότεροι. Εδώ καλά καλά δεν δεχόμαστε να δώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο ή τις κατάλληλες οδηγίες στους άλλους για να κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν. Είμαστε ανυπόμονοι και τσίπηδες. Βασιλικοί στα μάτια και καβουράτοι στην τσέπη. Λόγω κρίσης. Μερικοί και λόγω φύσης. Παρά το γεγονός ότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι χωρίς δοκιμή και λάθος, σωστό δεν βγαίνει. Και ότι χωρίς το σωστό αντίτιμο, σωστή δουλειά δεν γίνεται. “Με πορδές δεν βάφονται αυγά,…
Όλοι το έχουμε ζήσει. Βρισκόμαστε με κάποιους που είτε μας αντιπάθησαν από την πρώτη στιγμή, ή κάποιοι τους οποίους γνωρίζουμε λίγο ξαφνικά δυσαρεστούν μαζί μας. Μπορεί να μην υπάρχουν ξεκάθαροι λόγοι γι αυτή την αλλαγή στην συμπεριφορά τους. Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούν να κρύψουν τα συναισθήματα τους, κάποιος με ενσυναίσθηση μπορεί να αισθανθεί τα συναισθήματα τους. Μερικές φορές, το να αντιπαθούμε κάποιον είναι ένα εντελώς φυσιολογικό και αποδεκτό κομμάτι της ζωής. Όλοι είμαστε διαφορετικοί και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν τα πάμε καλά. Αυτό που συχνά προκαλεί σύγχυση στα άτομα με ενσυναίσθηση είναι το γιατί οι άνθρωποι τους συμπεριφέρονται άσχημα όταν ξέρουν πως είναι αγαπητά και αξιόπιστα άτομα. Παρά το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι θέλουν να πάρουν το φως αυτών που λάμπουν, έχω ανακαλύψει πως υπάρχουν τρεις άλλοι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι αντιπαθούν κατευθείαν τα άτομα με ενσυναίσθηση. Τα άτομα με ενσυναίσθηση: Λειτουργούν ως…
Πέρα από τις ωφέλειες του ίδιου του ροφήματος, η όλη τελετουργία του να πίνετε καφέ με τους φίλους σας σάς βοηθάει να χαλαρώσετε το νου σας, να μειώσετε το άγχος σας και να απολαύσετε θετικές εμπειρίες. Λίγες στιγμές είναι τόσο ευχάριστες και χαλαρές όσο εκείνες κατά τις οποίες βρίσκεστε με τους φίλους σας για ένα φλιτζάνι καλό καφέ ή τσάι. Ό,τι προβλήματα ίσως έχετε, σύντομα ξεθωριάζουν. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτό το φλιτζάνι καφέ ή τσάι δεν είναι πλέον μια απλή τελετουργία που έχει τις ρίζες της στην κουλτούρα μας – ένας καφές με φίλους κάνει επίσης καλό στον εγκέφαλο και στα συναισθήματά σας. Αν δεν το είχατε ποτέ σκεφτεί αυτό, θα σας πούμε περισσότερα στο σημερινό άρθρο και θα σας προσκαλέσουμε να ακολουθείτε αυτή την υγιεινή συνήθεια που συνδυάζει τρία εκπληκτικά συστατικά: καφέ, γέλιο και καλούς φίλους. Η κοινωνική πλευρά του καφέ Ο καφές είναι ένα διεγερτικό ρόφημα…
Κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά μου ένα ποτήρι νερό που δεν ήταν ούτε γεμάτο, μα ούτε κι άδειο, σκεφτόμουν πως θα το χαρακτήριζα. Μισογεμάτο η μισοάδειο; Κατέληξα σε δυο πράγματα. Πρώτον πως αν είναι κάτω από τη μέση το βλέπω μισοάδειο, ενώ αν είναι πάνω από τη μέση του ποτηριού μισογεμάτο. Δεύτερον πως δεν έχει καμία σημασία η ταμπέλα που θα βάλω στο ποτήρι. Όπως και να το δεις άλλωστε, πάλι μισό κάτι θα είναι. Το μόνο που έχει σημασία είναι το ποτήρι να αδειάζει και να το ξαναγεμίζεις. Το θέμα είναι να μην σταματήσεις να διψάς. Όσο διψάς το ποτήρι θα γεμίζει. Ν’ αγαπάς τους ανθρώπους που κρατούν γεμάτα ποτήρια στα χέρια τους. Εκείνους που για να ξεδιψάσουν πρέπει να πιουν ολόκληρο το ποτήρι, μέχρι την τελευταία σταγόνα, κι ας αδειάσει. Εκείνους που δεν αφήνουν τα ποτήρια τους μισά από φόβο μήπως και δεν καταφέρουν να τα ξαναγεμίσουν. Εκείνους…