Ο Κώστας Πολυδωρόπουλος δεν είχε πρόβλημα με τους επενδυτές του. Όπως και ο Ανδρέας Δημητρόπουλος με τους ψηφοφόρους του. Παλιοδουλειά την έλεγαν μεταξύ τους, αλλά κάποιος έπρεπε να την κάνει. Και είπαν να την κάνουν αυτοί. Χρειάζονταν βλέπετε τη διαχείρισή τους ως ασφάλιση και τους πλήρωναν καλά. Γιατί φαινόντουσαν καλοί στο γυαλί. Δεν χρειαζόταν να δείξουν παρά έναν ήπιο βαθμό περιφρόνησης προς εκείνους από τους οποίους ήθελαν ο πρώτος να απαλλαγεί αλλά και να πάρει την προμήθεια, και ο δεύτερος να εκλεγεί. Πράγμα που δεν απαιτούσε ιδιαίτερη προσπάθεια εκ μέρους τους. Η προσπάθεια αυτή δεν ήταν επιτηδευμένη: άφηνε τη γλώσσα του σώματος τους να εκφράσει την αρνητική αξιολόγησή τους, χωρίς να πάψουν να διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο παλαιομοδίτικης ευγένειας. Βεβαιώθηκαν μάλιστα ότι, μετά από μακρά σειρά ζημιών, δεν θα συμπεριφέρονταν απολογητικά. Και κατά ένα παράδοξο τρόπο, τους έδειχναν ακόμη μεγαλύτερη υποστήριξη. Οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν οτιδήποτε τους πεις,…

//βλάπτει// Κι αφού νοιαζόσατε τόσο πολύ για την υγεία μας, βγάλτε τις ετικέτες “βλάπτει” απ’ τα πακέτα των τσιγάρων και κολλήστε τις, στα κούτελα τ’ ανθρώπων. Ιδίως των αχάριστων. Αλλά και στα κούτελα των παρακάτω : – των συνεχώς βολεμένων (no problem) – των διαρκώς αποσπασμένων (άνευ χαρτοφυλακίου) – των επί παντός επιστητού προβεβλημένων – των υπογείως δικτυωμένων (κονέ) – των πανταχόθεν μελωμένων (κουτάλα) – των αιωνίως πολυχρονεμένων (λόγω ονόματος και μόνο) – των ονειροπαρμένων (στα σύννεφα πετάω και όλους τους πηδάω) – των κολλημένων (που τους ενδιαφέρει μόνο ο μικρόκοσμος τους) – των βλαμένων (που είναι ανίκανοι να ανιχνεύσουν τι συμβαίνει γύρω τους) – των τελείως αραγμένων – των απολύτως προσκυνημένων – των πάντα κοστουμαρισμένων – των δήθεν εξευγενισμένων – των πλήρως συμβιβασμένων – των ευκρινώς μαρκαρισμένων – των ανερυθρίαστα παραταγμένων – των εκ του μακρόθεν προβληματισμένων – των εκ της θεωρίας και μόνο κατατρεγμένων Αυτοί γίνεται να μπουν…