Είτε το κρύβουμε, είτε το φανερώνουμε, εκείνο μας φανερώνει. Δεν είναι τυχαία η αύρα που εκπέμπει ένα πρόσωπο, το φωτοστέφανο ή το μαυροστέφανο που εν αγνοία μας κυκλώνει την παρουσία μας, το πιο δυνατό μας στοιχείο, εκείνο που μας κάνει ερωτεύσιμους ή αντιπαθείς, ενδιαφέροντες ή πληκτικούς, αξιόπιστους ή ύποπτους, εκείνο που δεν ξεγελιέται και δεν ξεγελάει. Το περιεχόμενο είναι που πλάθει την επιφάνεια, την όψη και το βλέμμα του καθενός. Όσο και να στολίσουμε, να μακιγιάρουμε, να προβάρουμε με τέχνη την έκφρασή μας, κάτι από μέσα, γλιστράει και βγαίνει αμακιγιάριστο, αφελώς ακάλυπτο. Τα μάτια, τα παράθυρα της ψυχής, όπως έγραφαν οι ρομαντικοί ποιητές, θα δείξουν αργά ή γρήγορα τι συμβαίνει και τι συνέβη εντός. Γνώρισα κάποτε γνωστό μου ζευγάρι σε σοφό φίλο. “Πως σου φάνηκε ο σύζυγος;” τον ρώτησα την επομένη. “Φωτεινός” απάντησε μονολεκτικά. “Η γυναίκα του;” “Σκοτεινή”. “Είναι όμως πάντα μαζί, μαρτυρικά, τυραννικά, πάρα πολύ δύσκολα, βάρβαρα θα έλεγα,…
