Ο φτωχός και ο πλούσιος πωλητής Ένας φτωχός πωλητής νερού καρύδας στην Ινδία προσεβλήθη από έναν πλούσιο πελάτη. Ρώτησε την τιμή του νερού καρύδας και ο φτωχός πωλητής του είπε 30 ρούπιες. Ο πλούσιος πελάτης του είπε ότι είναι κλέφτης που ζητά 30 ρούπιες για νερό καρύδας. Ο πωλητής του απάντησε ότι κάθομαι όλη μέρα μέσα στον ήλιο και το κόστος μου είναι τουλάχιστον 15 ρούπιες. Ο πελάτης έφυγε και μετά από 20 λεπτά πέρασε ξανά μπροστά από τον φτωχό πωλητή πίνοντας ένα αναψυκτικό κόλα. Ο φτωχός πωλητής τον ρώτησε πόσο κάνει το αναψυκτικό κόλα. Ο πελάτης απάντησε 35 ρούπιες. Τότε ο πωλητής τον ρώτησε πόσο διαπραγματεύτηκε για να αγοράσει αυτό το αναψυκτικό κόλα. Ο πελάτης απάντησε καθόλου γιατί είναι επώνυμο. Τότε ο πωλητής τον αποστόμωσε λέγοντας του ότι όταν αγοράζεις κάτι από τους πλούσιους, δεν διαπραγματεύεσαι καθόλου. Όταν όμως αγοράζεις κάτι από τους φτωχούς, διαπραγματεύεσαι σκληρά και τους λες…
Εν συντομία Όλοι βιαζόμαστε και όλοι δουλειές έχουμε. Ή περισσότερες δουλειές ψάχνουμε, λόγω κρίσης. Και ο χρόνος και η ζωή περνά. Και οι εκκρεμότητες αυξάνονται. P.S. Γνωστός επιχειρηματίας πεθαίνει τη δεκαετία του 90 και στην κηδεία καταφθάνουν όλοι οι γνωστοί και επώνυμοι. Η κηδεία τραβάει σε χρόνο και ένας εξ αυτών των γνωστών και επων΄ύμων δυσανασχετεί την ώρα που έχουν τον νεκρό πάνω από τον τάφο και ο παπάς τον διαβάζει. Ρωτά λοιπόν με δυσφορία έναν από τους εργάτες που δουλεύουν στο νεκροταφείο. “Δε μου λες, ρε φίλε. Ξέρεις, θ’ αργήσουμε πολύ; Βιάζομαι. Έχω αφήσει κάτι εκκρεμότητες και πρέπει να φύγω.” Γυρνάει τότε ο εργάτης και του λέει. “Τους βλέπεις όλους αυτούς τους σταυρούς; Όλοι αυτοί από κάτω από τους σταυρούς, κάτι εκκρεμότητες έχουν αφήσει και έφυγαν. Είτε διαβασμένοι, είτε αδιάβαστοι.” #χρόνος #ζωή #εκκρεμότητες #τι_δεν_καταλαβαίνεις Δείτε επίσης Όταν σου δίνουν νερό να πιεις, έχει σημασία και που το βάζουν.…
Στην αλάνα της ζωής παίζεις, φωνάζεις, ακούς, μεγαλώνεις, ονειρεύεσαι, δουλεύεις, ξενυχτάς, μελετάς, λείπεις, απομακρύνεσαι, ξεχνάς και ξεχνιέσαι, αγχώνεσαι, δεν μετράς σωστά, λαθεύεις, θυμώνεις, σκοντάφτεις, πέφτεις, πονάς, σημαδεύεσαι, νιώθεις, θυμάσαι, μαθαίνεις, άλλοτε αλλάζεις και άλλοτε σ’ αλλάζουν, κρίνεις και κρίνεσαι, προχωράς. #ζωή #reality #πραγματικότητα #mindstormGR / fb : mindbook.eu
“Τι θέλεις; Δεν έχω χρόνο. Λέγε γρήγορα.” Το πιο κλασικό μότο για δεκαετίες για τους περισσότερους. “Σου είπα. Δεν προλαβαίνω. Ούτε για να μιλήσουμε. Ούτε για να φιληθούμε. Ούτε για να αγκαλιαστούμε. Ούτε για να ακουστούμε. Ούτε για να αφουγκραστούμε. Ούτε για να ψαχτούμε.” Το μόνο χρόνο που είχαμε, ήταν για να κοιταχθούμε στον καθρέφτη, να φασωθούμε και να επιδειχθούμε στους άλλους. Και ξάφνου ο χρόνος αλλάζει. Κρίση, πανδημία, υγεία, φωτιά, πλημμύρα. Χρεωθήκαμε, γειτόνοι. Φασκιωθήκαμε, γειτόνοι. Απομακρυνθήκαμε, γειτόνοι. Διασωληνωθήκαμε, γειτόνοι. Εμβολιαστήκαμε, γειτόνοι. Καήκαμε, γειτόνοι. Πνιγήκαμε, γειτόνοι. Αφυδατωθήκαμε, γειτόνοι. Χαθήκαμε, γειτόνοι. Χεστήκ@με, γειτόνοι. Για να δούμε. Θα μάθουμε να αφιερώνουμε το χρόνο που πρέπει στους ανθρώπους και στα πράγματα που πρέπει. Θα γίνουμε κάποια στιγμή λίγο καλύτεροι άνθρωποι; θα κοιτάξουμε λίγο πιο μέσα; Ή μόλις τελειώσουν όλα αυτά θα γυρίσουμε στα παλιά; Στο “κοιτάτε μας, γειτόνοι” και στον εγωκεντρισμό μας; Θα υπερισχύσει ξανά το δήθεν; Το βιάζομαι;…
Όλα στη θράκα. Θα καεί το πελεκούδι. Γϊνεται κάθε προσπάθεια για τη συνεχή ανατροφοδότηση του αποτελεσματικού έργου μας. Κάνουμε συνεχώς update. Χρησιμοποιούμε όλα τα μέσα για να γνωρίζετε την κατάσταση. Δύσκολα τα πράγματα. Δεν θα σας αφήσουμε όμως χωρίς το μερίδιο της μαυρίλας που σας αναλογεί. Μας βοηθάει τελευταία και η κλιματική αλλαγή. Είναι και συμπαγές το μέτωπο. Είναι όμως συμπαγής και η ενημέρωση. “Εξ από ανέκαθεν” αστειευόμενος, βεβαίως βεβαίως. Ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και το μικροκλίμα. Τι δεν καταλαβαίνετε; Όλα λειτουργούν τέλεια. Μαθαίνουμε πως να διαχειριζόμαστε καλύτερα τις κρίσεις. Έχουμε εμπειρία δεκαετιών. Στων καμένων τη γούνα, η ζωή προχωρά και η σούβλα γυρνά. Επεκτεινόμαστε συνεχώς και πλέον προσλαμβάνουμε κόσμο. Ψητάδες, τυλιγματάδες, πακετάδες και κουζινάδες. Σας τυλίγουμε στο φτερό, σας κάνουμε πακέτο και σας λέμε “Άντε γεια”. Σας ενημερώνουμε εγκαίρως ότι η υγρασία θα είναι χαμηλή στο δάσος και υψηλή στα πρόσωπα σας. Φροντίζουμε για να είστε όλοι εκκενωμένοι,…
– Κάποιος άλλος : Δουλεύεις; – Εγώ : Όχι, μωρέ. Ξεχάστηκα. Συνήθως κάθομαι. – Kάποιος άλλος : Και τι κάνεις; Όλο γράφεις περί ανέμων και υδάτων. – Εγώ : Έτσι νομίζεις; – Κάποιος άλλος : Ναι, έτσι νομίζω. – Εγώ : Μάλιστα. Ας το πάρουμε ξανά από την αρχή. Όταν ήρθα να σου μιλήσω για τη δική σου δουλειά, με κοίταγες και με άκουγες; Άστο, μην απαντήσεις. Να σου πω εγώ. Κοίταγες το κινητό σου και μου έλεγες ότι εκεί υπάρχουν καλύτερες προτάσεις από τις δικές μου. Ότι έχεις αργήσει, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή και θα τα πούμε μια άλλη φορά. Όταν ήρθα να σου πω για να πάμε για καφέ και να μιλήσουμε για ένα κοινωνικό ζήτημα, με κοίταγες και με άκουγες; Άστο, μην απαντήσεις. Να σου πω εγώ. Κοίταγες το κινητό σου και μου έλεγες ότι δεν έχεις άλλο χρόνο. Ότι πρέπει…
Του κλέφτη δεν του αρέσει να τον κλέβουν. Του ψεύτη δεν του αρέσει να του λένε ψέματα. Του τσαμπατζή δεν του αρέσει να μην τον πληρώνουν. Του τραπεζικού δεν του αρέσει να τον χρεώνουν. Του αστυνομικού δεν του αρέσει να τον συλλαμβάνουν. Του ρατσιστή δεν του αρέσει να τον περιθωριοποιούν. Του βιαστή δεν του αρέσει να τον βιάζουν. Του εκβιαστή δεν του αρέσει να τον εκβιάζουν. Του φύλακα δεν του αρέσει να τον φυλακίζουν. Του διαχειριστή δεν του αρέσει να τον διαχειρίζονται. Του ζαχαροπλάστη και του πολιτικoύ δεν τους αρέσει να τους πλάθουν. Του κλητήρα δεν του αρέσει να τον κλητεύουν. Του μάγου δεν του αρέσει να τον μαγεύουν. Του ξεδιάντροπου δεν του αρέσει να τον ντροπιάζουν. Του δικτυωμένου δεν του αρέσει να του κόβουν τη σύνδεση. Του βολεμένου δεν του αρέσει να τον ξεβολεύουν. Του επόπτη δεν του αρέσει να τον εποπτεύουν. Του κερατά δεν του αρέσει να τον…
Οι ζωές μας γράφονται από τις απλές, βασικές, πρωτόγνωρες και πολλές φορές ανείπωτες ιστορίες μας. – Ποιος μας παρότρυνε; – Τι μας έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας; – Από ποιο σπίτι ή σκηνή βγήκαμε στο δρόμο; – Σε ποια αλάνα παίξαμε, πέσαμε και ξανασηκωθήκαμε; – Πως βρήκαμε το δρόμο μας; Είναι Ιούνιος 1992. Γύρω στις 9:30 π.μ. ο ταχυδρόμος φτάνει στο γραφείο του πατέρα μου. Δίνει την αλληλογραφία. Η αλληλογραφία έχει και μια επιστολή για μένα. Η επιστολή είναι από το Πανεπιστήμιο του Kent. Ανοίγω το φάκελο και διαβάζω το περιεχόμενο. Μια παράγραφος απάντηση στα όνειρα μου. Δυστυχώς όχι η αναμενόμενη. “Λυπούμεθα αλλά η αίτηση σας για να παρακολουθήσετε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MBA Sept 1992 – Dec 1993 δεν έγινε δεκτή. Αν το επιθυμείτε, μπορείτε να κάνετε ξανά αίτηση στο μέλλον.” Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, σκέφτομαι λίγο μήπως δεν έχω κάνει κάτι σωστά, μήπως έχω ξεχάσει κάτι. Τσαντίζομαι γιατί…
Στη δεκαετία του 90 βρίσκομαι στην Αθήνα για την παρακολούθηση ενός ολιγοήμερου σεμιναρίου Διοίκησης Επιχειρήσεων και μένω στο σπίτι του ξαδέρφου μου κοντά στη Γυμναστική Ακαδημία. Συζητώντας, αποφασίζουμε να πάμε να δούμε έναν αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακός – Πανιώνιος. Παρκάρουμε, παίρνουμε το ογκώδες κασετόφωνο για να μη μας το κλέψουν και μπαίνουμε καθυστερημένοι μέσα στο γήπεδο. Καθόμαστε σε μια ουδέτερη κερκίδα χωρίς κανένα διακριτικό ομάδας και χωρίς να κάνουμε την παραμικρή κίνηση υποστήριξης προς οποιαδήποτε πλευρά. Η κερκίδα στην άλλη πλευρά γεμάτη από οπαδούς του Ολυμπιακού να φλέγεται και το πάθος τους να σε κάνει να ανατριχιάζεις. Οι σκόρπιοι λιγότεροι φίλαθλοι του Πανιωνίου να προσπαθούν και αυτοί να ακουστούν για να τονώσουν το ηθικό της ομάδας τους μήπως και γυρίσουν το παιχνίδι. Και ως εκ θαύματος, το παιχνίδι γυρίζει και ο Πανιώνιος κερδίζει το παιχνίδι με έναν πόντο διαφορά. Με το που τελειώνει το παιχνίδι, σηκωνόμαστε από την κερκίδα και προχωράμε…
– Απ. Ένα καρναβάλι κάθε μέρα. Έναν κρυμμένο θησαυρό για να μπορούμε να μιλάμε, να χαμογελάμε, να τραγουδάμε, να συμμετέχουμε και να δημιουργούμε σχέσεις και πράγματα. Κάτι που να μας φέρνει πιο κοντά, να μας δίνει ώθηση και να μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Κάτι τέλος πάντων που θα χαρακτεί στη μνήμη μας και θα αντέξει στο χρόνο. Τι λες; Γίνεται; Ή ζητάω πολλά; FB Tags : #carnival #memories #patras #αναμνήσεις
Ο δικός μου ο παππούς ο Παναγιώτης δεν μιλούσε για τον πόλεμο. Ποτέ τουλάχιστον μπροστά στα εγγόνια του δηλ. σ’ εμάς. Η μοναδική φορά που ξεκίνησε να μας πει κάτι, ήταν μια Κυριακή μεσημέρι στο χωριό. Στο μεσημεριανό φαγητό. Για το που ήταν στην Αλβανία και πως βίωσε αυτός τον πόλεμο. Μα στη δεύτερη πρόταση ξέσπασε σε λυγμούς και σταμάτησε απότομα την αφήγηση. Δεν του άρεσε ούτε ο πόλεμος, ούτε οι μνήμες του. Ούτε να δείχνει τον πόνο του. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που είδα τον παππού μου να κλαίει. Ήμουν 8-9 ετών όταν συνέβη αυτό. Αλλά θυμάμαι ακόμα την έκφραση του προσώπου του. Χωρίς στην ουσία να μας πει κάτι, μας τα είπε όλα. Ότι ο πόλεμος σκοτώνει τους ανθρώπους κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και ότι σημασία έχει να χαίρεσαι τη ζωή με τους αγαπημένους σου. FB Tags : #πόλεμος #μνήμη #πόνος #ζωή
– Με πειράζει που απλώνουμε το χέρι μας βιαίως εκεί που δεν πρέπει. – Που αφήνουμε σημάδια ανεξίτηλα στο σώμα και το μυαλό των παιδιών. – Που κρατάμε σταυρούς και μοιράζουμε πόνο. – Που εγγραφόμαστε για να μην καρφωνόμαστε. – Που αποθανατιζόμαστε για να φαινόμαστε. – Που δικτυωνόμαστε για να μην φαίνεται ότι υποδυόμαστε. – Που ευχαριστιόμαστε όταν εκτονωνόμαστε και δεν πιανόμαστε. – Που βρισκόμαστε αλλά δεν γνωριζόμαστε. – Που δεν ανταποκρινόμαστε και που μετά κοιταζόμαστε. FB Tags : #πραγματικότητα #mindstormGR / www.mindstorm.gr
4.5.2022 – Καλημέρα σας. Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας; – Μάλιστα, καλημέρα. Τι θα θέλατε; – Έχω δηλώσει τον κο Χ ως οικογενειακό γιατρό που είναι καλός άνθρωπος και θα ήθελα ένα ραντεβού μαζί του για να με δει και να μου γράψει εξετάσεις αίματος. Έχω πολύ καιρό να κάνω και αισθάνομαι και μια αδυναμία τις τελευταίες ημέρες. – Πάρα πολύ ωραία. Τα ραντεβού έχουν κλείσει γι΄αυτό το μήνα. Για να κλείσετε ραντεβού για τον επόμενο μήνα, πάρτε στις 28.5.2022. – Μα δεν είναι πολύ μακριά; – Όπως σας είπα, τον επόμενο μήνα υπάρχει κενό. Πάρτε ξανά στις 28.5.2022 για να κλείσετε ραντεβού. Θέλετε να σας εξυπηρετήσω σε κάτι άλλο; – Όχι, ευχαριστώ. Εξυπηρετήθηκα. Θα πάρω στις 28. Ελπίζω να μην έχω ζαλάδες και να είμαι καλά μέχρι τότε. Καλημέρα σας. Άντε γεια.