Σε σένα κύριε που αγαπάς πολύ το σκυλάκι σου

Σε σένα κύριε που αγαπάς πολύ το σκυλάκι σου αλλά δεν μαζεύεις τα κακά του σου αφήνω γάντια, για να τα πετάς στον κάδο σκουπιδιών.

Ευχαριστώ.

P.S. : Η μαμά των παιδιών που πατάνε τα κακά και τα φέρνουν στο σπίτι μας.

* Μερικές φορές πρέπει να δείχνουμε ή να λέμε στους άλλους το αυτονόητο. Δεν πειράζει μωρέ. Άλλος θα τα μυρίσει. Άλλος θα τα πατήσει. Άλλος θα τα καθαρίσει. Τόσο απλό και όμως τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι τα δικά μας και των δικών μας τα σκ@τά είναι και δική μας ευθύνη να τα μαζεύουμε.

– Και εσύ ρε φίλε ποιος είσαι που μας κάνεις κήρυγμα; Τράβα πιο κει. Κάνε μας τη χάρη. Ένα τηλέφωνο είσαι.

– Τίποτα μωρέ. Μην ασχολείσαι. Μην νοιάζεσαι. Ένας απλός συνμυριστής, συνπατητής και ενίοτε συμμαζευτής του πόνου της μαμάς, είμαι.

Κλασικά εικονογραφημένα. Δεκαετίες τώρα.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Πολλά μικρά σκ@τά δεν μαζεύτηκαν με το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, το “ωχ αδελφέ”, το “ε γλέπω”, το “δεν πειράζει” και το “κάποιος άλλος θα τα φάει”. Και τώρα τα μυρίζουμε και τα “τρώμε” όλοι μαζί και το κάνουμε και γαργάρα. Απ’ ότι φαίνεται όμως, για να ανέβει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ. Γιατί είτε κρίση, είτε όχι, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Γιατί το σκ@τό είναι ακόμα εδώ. Ενωμένο, δυνατό.

Στα τσιτάτα πάντα σκίζουμε. Καθαρίζουμε. Στα καθημερινά έχουμε ένα προβληματάκι. Μπορεί και δύο. Θα δείξει. Μέχρι να βρούμε άκρη, προσοχή που πατάτε και που στέκεστε. Και να αφήνετε και κανένα σημείωμα, όπως η κυρία για το γκαμώτο της υπόθεσης.

* Άσχετο ή μπορεί και σχετικό. Γωνία Καρόλου και Κορίνθου, έτος 1998, κατεβάζω τα σκουπίδια στον κάδο. Ώρα 9.00 μ.μ. Καθώς τα αφήνω στον ανοικτό κάδο και κάνω να φύγω, ακούω ένα σφύριγμα στον αέρα και φουπ προσγειώνεται σακούλα μεγάλη πεταχτή από πολυκατοικία μέσα στον κάδο.

Τι Σπανούλης και αηδίες μου λέτε.

Ο ένας, ο μοναδικός, ο κάφρος, ο τεμπέλης το έβαλε ασάλιωτο από το σπίτι του. Από το μπαλκόνι του. Και παινεύεται. Αλλά δεν βγαίνει να τον δούμε. Μπαίνει γρήγορα μέσα. Ακόμα τον ψάχνουμε.

Κάνω το σταυρό μου, λέω ευχαριστώ που δεν με βρήκε στο δόξα πατρί και πάω σπίτι μου. Όλα καλά.

Έτος 2024 και η ζωή επαναλαμβάνεται.

Άλλοτε τα πετάς, άλλοτε τα πατάς.

#τι_δεν_καταλαβαίνεις #hello #πραγματικότητα #τι_δεν_μυρίζεις