Το εγώ μας και το εδώ μας

Η κρίση, ο κορωνοϊός, ο πόλεμος, η απληστία, η ασυμμετρία, η απειρία, η αδιαφορία, η εκτίμηση, η ποσόστωση της αμέλειας, η σύγχυση, η ατζέντα, η αναρρίχηση ή μπορεί και άλλοι λόγοι ή λόγιοι, κρατούν φυλακισμένη την αγαπημένη μας Ελπίδα.
Γράφουν παρέα το βιβλίο της ζωής μας και ξέρουν ότι μερικοί από εμάς θα ζήσουμε λιγότερο απ’ όσο νομίζουμε.
Γιατί δεν ακούμε όταν πρέπει.
Γιατί μένουμε αμέτοχοι ή είμαστε συμμέτοχοι.
Γιατί δεν αντιδρούμε ή ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες. Ακόμα και όταν η φθορά παραμονεύει.
Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Πολλά μπορούν να γίνουν στις επόμενες ημέρες για τον έλεγχο της ανισορροπίας. Μπορεί όμως να χρειαστεί και μεγαλύτερο διάστημα.
Όπως και να είναι, δεν έχουμε στην κατοχή μας ακόμα ολόκληρο τον κώδικα. Γράφουμε νέες σελίδες κάθε μέρα. Με πόνο και αγωνία.
Κάποιες σκόρπιες σημειώσεις του είναι τώρα στα χέρια μας.
Έχουμε καταλάβει πια, ότι όλοι μας είμαστε τα δίδυμα παιδιά που προφητεύουμε την εναλλαγή ζωής και θανάτου. Δίδυμες συμπεριφορές, η μια με σημαία την ευθύνη και η άλλη τη βλακεία, που έχουν τη δύναμη είτε να σώσουν τον κόσμο . . . είτε να τον καταστρέψουν.
Οι δυνάμεις αρκετών απ’ εμάς έχουν αφυπνιστεί και η εκπαίδευση μας στη στοιχειώδη μαγεία έχει ήδη ξεκινήσει.
Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για όλους μας.
Τώρα βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Στην Πάτρα. Εδώ γεννήθηκα.
Εδώ μεγάλωσα, εδώ έπαιξα στη γειτονιά, εδώ πήγα σχολείο, εδώ έκανα φίλους, εδώ έπαιξα στην πλατεία, εδώ έκανα ποδήλατο, εδώ πηγαίνουν σχολείο και πανεπιστήμιο τα παιδιά μου. Εδώ κατάλαβα ότι δεν υπάρχει μόνο το εγώ και το εδώ, πρωτοαντίκρυσα τον κώδικα και ξεκίνησα το μακρύ ταξίδι της κατανόησης του.
Το πρώτο ταξίδι αλλά και κάθε επόμενο ταξίδι, μου αποκάλυψαν την ύπαρξη και άλλων φυλών και τόπων. Με μύησε περισσότερο στην αποδοχή της διαφορετικής ατομικής και συλλογικής προσέγγισης των ανθρώπων και των πραγμάτων.
Με βοήθησε στο να βλέπω καλύτερα τόσο τη λεπτομέρεια όσο και την ευρύτερη εικόνα.
Αγαπώ ετούτη την πόλη. Όπως και κάθε πόλη.
Όμως αυτή είναι η δικιά μου.
Καταφύγιο για πολλούς ανθρώπους.
Για παιδιά, νέους, μεσήλικες και ηλικιωμένους.
Κρύβει στην αγκαλιά της σπουδαία μυστικά.
Εδώ, στο σπίτι μου, θα βρω τον τρόπο να αφυπνίσω τη συμπεριφορά μου και να συνεχίσω την εκπαίδευση μου.
Να εκτιμήσω τη μοναξιά μου. Του ότι ο χρόνος κυλάει άλλοτε γρήγορα και άλλοτε λίγο πιο αργά.
Για να μείνουμε περισσότεροι όρθιοι και υγιείς.
Με αυτόν τον καιρό αλλά και με κάθε καιρό, ας ψάξουμε λίγο περισσότερο το εδώ μας.
Το σπίτι μας και όχι το εγώ μας. Είναι απόλυτη ανάγκη.
Για το μυαλό μας και για το σώμα μας.
Για τη σωτηρία της ανθρώπινης ζωής και την ψυχική υγεία των δικών μας ανθρώπων.
Των μεγαλύτερων και των νεότερων.
Αλλά και για τη σωτηρία των βομβαρδισμένων/διαμελισμένων/συντετριμμένων/χρεωμένων/απογοητευμένων αλλά πραγματικά υπεύθυνων και εργατικών ανθρώπων αυτού του τόπου.
Ας δούμε λοιπόν λίγο καλύτερα γύρω μας. Αν πραγματικά θέλουμε να παραμείνουμε εμείς και τα παιδιά μας, εδώ..
Και αν τελικά φύγουν για κάπου αλλού να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, δεν πειράζει.
Όλα καλά.
Εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε λίγο περισσότερο.