Γύρω στις 8:30 το πρωί περπατώ μόνος μου με τον καφέ στο χέρι στο Νότιο Πάρκο της Πάτρας, ακούω μουσική στο ραδιόφωνο και απολαμβάνω τον ήλιο.
Συναντώ τυχαία και με διαφορά 5 λεπτών, και δύο ανθρώπους που γνωρίζω, συμπαθώ και έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν. Γνωρίζονται μάλιστα και μεταξύ τους πολύ καλά γιατί και αυτοί έχουν συνεργαστεί.
Μια γυναίκα και έναν άνδρα. Τους χαιρετάω, κοντοστέκονται, μου χαμογελούν και συνεχίζουν. Αθλούνται για να διατηρηθούν σε φόρμα.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Συνεχίζω να περπατώ πάνω στο γνωστό δρόμο που όλοι πηγαίνουν πάνω κάτω.
Και τώρα βλέπω έναν άλλο άνθρωπο, άγνωστο σε μένα και όχι πάνω από 65 ετών, να με πλησιάζει με τα χέρια στην πλάτη.
Το περπάτημά του αργό αλλά όχι κάτι μη φυσιολογικό.
Διαισθάνομαι ότι κάτι θέλει να μου ζητήσει.
Σκέφτομαι και εγώ τι να θέλει πρωί πρωί. Κουβέντα, οδηγίες, χρήματα, κάτι άλλο.
Με κοιτά σαν να σκέφτεται δύο φορές τι θα μου πει και μου λέει:
– Μήπως μπορείτε να μου κουμπώσετε το φερμουάρ του μπουφάν μου;
Τον κοιτάω ξανά, σκέφτομαι τι μου ζήτησε και προβληματίζομαι.
Μου κάνει πλάκα;
Δεν μπορεί να το κάνει μόνος του;
Δεν έχει κάποιον να τον βοηθήσει;
Με βιντεοσκοπούν για να δουν πως θα αντιδράσω;
Εμπιστεύομαι το ένστικτο μου, αφήνω κάτω στο οδόστρωμα τον καφέ και του κουμπώνω με επιφυλακτικότητα το φερμουάρ.
Το ελέγχει, μου λέει “ευχαριστώ πολύ, κύριε” και συνεχίζει το δρόμο του.
Τον κοιτάζω να απομακρύνεται και συνεχίζω και εγώ να περπατώ προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Μέχρι και αυτήν τη στιγμή όμως δεν ξέρω γιατί επέλεξε να ζητήσει από εμένα να τον βοηθήσω.
Τυχαίο, δοκιμαστικό ή διδακτικό;
Ήταν για να πάρω, να δώσω, να στραβώσω ή να ενδώσω;
Μου φαίνεται ότι θα μου πάρει πολύ καιρό να βρω την απάντηση.
Comments are closed.