Γεια σου ρε Βασιλειάδου. Θεά. Με τις ατάκες σου και με το ταλέντο σου. Εμ γίνεται; Δεν γίνεται. Άμα συνηθίσεις στο πολύ, το λίγο σου κακοφαίνεται. Και αν το λίγο σε πονά, είτε φταις είτε δεν φταις, κοιτάς να το δώσεις ή να το διώξεις από πάνω σου. Να πας πιο δεξιά κομματάκι βρε παιδάκι μου. Γιατί η κουτάλα είναι γλυκιά και αν τυχόν την πιάσεις με το δεξί δεν θες ούτε να τη δώσεις ούτε να τη μοιραστείς. Γιατί έτσι σου έμαθαν ότι είναι το σωστό. Πάτα για να μην σε πατήσουν. Μάθε να τους πουλάς πριν σε πουλήσουν. Και αν τολμήσει κάποιος και πει “Ρε παιδιά πιο σιγά λίγο. Να το δούμε λίγο διαφορετικά το πράγμα.” Τότε είναι που τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Γιατί η παραμύθα του άμετρου πλουτισμού της ατομικότητας πρέπει να πουλάει περισσότερο πάση θυσία. Γιατί πρέπει να χρωστάς ή ακόμα καλύτερα να σου χρωστάνε.…