Ιδανικοί και ανάξιοι

Εκείνο που έχει όμως μια ξεχωριστή αξία όταν αναζητούμε την αυτογνωσία, όταν κάνουμε απολογισμούς ή αναρωτιόμαστε για τις αποφάσεις μας είναι το πόσο.

Πόσο στ’ αλήθεια θέλουμε εκείνο που θεωρούμε ότι θέλουμε;

Ένας από τους λόγους, ίσως ο μεγαλύτερος, που δεν πετυχαίνουμε τις επιθυμίες μας είναι διότι δεν τις επιθυμούμε τόσο όσο νομίζουμε όταν μας κατακυριεύει η λαχτάρα.

Τουλάχιστον δεν τις επιθυμούμε σε βαθμό ώστε να τις πετύχουμε. Και η επιτυχία είναι βαθμός επιθυμίας.

Άλλο ερωτεύομαι τρελά μια ιδέα και άλλο ερωτεύομαι τρελά την πραγματοποίησή της. Δεν συμπίπτουν πάντα τούτα τα δύο, θα λέγαμε μάλιστα πως σχεδόν πάντα είναι λίγο διαφορετικά.

Λες και άλλος εαυτός ζει στον κόσμο των ιδεών, και άλλος στον κόσμο των πράξεων. Υπάρχουν καταστάσεις που με ενθουσιάζει να τις ονειρεύομαι, να τις νοσταλγώ από το μέλλον, να τις βιώνω στον μέσα αχανή κόσμο μου, αλλά κάτι αλλάζει στη διάθεσή μου αν έρθει η ώρα να τις ζήσω, μπορεί να μην έχω άδικο, μπορεί καμιά πράξη να μη μοιάζει με την ιδέα της που προηγήθηκε.

Το τι πράγματι θέλουμε συνήθως είναι ένα αίνιγμα και για εμάς τους ίδιους. Δεν διδαχθήκαμε στο “γνώθι σαυτόν”, δεν μας έμαθαν να σεβόμαστε τα χαρίσματά μας και τα ελαττώματά μας. Ούτε το ξέρουμε. Καταντούμε να αρπαζόμαστε από το μεσοβέζικο “νομίζω”.

Άλλο το “νομίζω”, άλλο το “πιστεύω”.

Νομίζω πως ερωτεύτηκα, νομίζω πως μου ταιριάζει τούτο το επάγγελμα, νομίζω πως πιστεύω στον Θεό, νομίζω πως είμαι άθεος.

Σπάνια αντέχουμε να παραδεχθούμε πως στη θέση του “θέλω” μας, απλώνεται ένα νεφελώδες “νομίζω”.

Και αυτό γιατί ο άνθρωπος απεχθάνεται τις αμφιβολίες του.

Έχουν κόπο, έχουν φόβους, έχουν ανασφάλεια.

Πάνω σε “νομίζω” που τα έχουμε μετατρέψει σε “θέλω” θεμελιώθηκαν ζωές, γάμοι, οικογένειες, σταδιοδρομία, κοσμοθεωρίες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι τελικά μας δίνουν μεγάλη απογοήτευση πολύ συχνά οι επιλογές μας.

Πως όταν πραγματοποιήσουμε κάποια όνειρα, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουν τη γεύση που προσδοκούσαμε. Που το ανικανοποίητο είναι από τα πιο μόνιμα συναισθήματα της πορείας μας, η θλίψη μετά, η κατάθλιψη ίσως αργότερα.

Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Οι συγκινητικοί, θαυμάσιοι στίχοι του Νίκου Καββαδία φαίνεται να κρύβουν όχι μόνο μια κακοτυχία κι έξωθεν εμπόδια, αλλά και μια κατά βάθος κρυφή προτίμηση.

Μια αναστολή μήπως και οι πόντοι δεν είναι τόσο γαλάζιοι από κοντά, κούραση, πού να σηκώνομαι τώρα από το βολικό γραφείο μου και να τρέχω στα μακρυσμένα ταξίδια….

Η φαντασία, τα μυθιστορήματα, οι ταινίες, η ονειροπόληση είναι έξοχα βολικές συγκινήσεις, εκτοξεύουν αλλά και συγκρατούν πίσω τις ζωές.

Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη

#ιδανικοί_και_ανάξιοι #mindstormGR