Κάπως έτσι στη ζωή, η τέχνη έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα.
Ο νοικοκύρης καίγεται χωρίς να ευθύνεται γι’ αυτό και γίνεται κακομοίρης και πρόβλημα που δεν θέλει κανένας. Και γύρω του ξεκινάει μια συζήτηση για το ποιος έφταιξε, ποιος βοήθησε, ποιος έφυγε, ποιος ήρθε, ποιος εκκένωσε, ποιος συντόνισε και τελειωμό δεν έχει.
Αυτό όμως που δεν ακούω σχεδόν ποτέ, είναι ποιος από τους ειδήμονες θα κοιμηθεί μαζί του όταν πέφτει η νύχτα. Για να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος, να επιδιώξει να λυθεί συντομότερα και να φροντίσει να μην ξανασυμβεί σε κανέναν.
Αν δεν τσουτσουριστούμε οι ίδιοι, παραμένουμε να έχουμε διαφορετική χωρική και χρονική αντίληψη των πραγμάτων.
Θα γίνει. Κάποτε. Πότε ακριβώς θα το βρούμε, βρε παιδί μου.
Παιχνίδι και update να γίνεται.
Γιατί έτσι μάθαμε ή γιατί δεν έχει λαλά ή γιατί έτσι βολεύει.
Με τους τρόπους αυτούς όμως, δεν επανερχόμαστε και καθημερινώς παιδευόμαστε.
Comments are closed.