Η ανάπτυξη έρχεται, αν έρχεται, με πολλά ΧΩΡΙΣ για πολλούς.
Χωρίς μέγεθος αγοράς, χωρίς τόνωση της κατανάλωσης, χωρίς μέτρο στη φορολογία, χωρίς δυνατότητα χρηματοδότησης της υφιστάμενης αγοράς, χωρίς ενημερότητα, χωρίς ασφάλεια υγείας, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς χαμόγελο, χωρίς σειρά, χωρίς συνέπεια, χωρίς ταίρι, χωρίς παιδιά, χωρίς σύνταξη, χωρίς ασφάλεια σπιτιού, χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης, χωρίς συντήρηση κτιρίων και ασανσέρ, χωρίς service, χωρίς λάστιχα, χωρίς δρόμους, χωρίς ασφάλεια αυτοκινήτου και χωρίς βενζίνη για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Αλλά με ωραίο κλίμα και δόσεις μέρι μέρι.
Κάθε φορά που δεν πετυχαίνει το γλυκό, λίγες δόσεις πληρωμής ακόμα.
Με τον τόκο πάντα να τρέχει.
Με αξιολογήσεις μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Για να μην χαλαρώνουμε αλλά και να μην απογοητευόμαστε. Με πολλές πλατφόρμες καταχώρησης των στοιχείων μας. Για το καλό μας. Αλλά και για το κακό μας.
Με πανηγυρισμούς για τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού του κράτους αλλά όχι του κόσμου!
Για τον κόσμο σχεδιάζονται και επιβάλλονται μικροχρεώσεις για οποιαδήποτε συναλλαγή τους ή συντελεστές αξιολόγησης/φορολογίας για οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο τους. Και στη συνέχεια ακολουθούν τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης.
Αυτό είναι λοιπόν. Το κράτος με ή χωρίς εισαγωγικά, άλλοτε σαν και άλλοτε ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, προχωρά. Δείχνει πλεονάσματα. Πρέπει να τα πάρει για να τα δώσει. Και για να τα πάρει, τα πρόσωπα με κοινά χαρακτηριστικά, ήθη και έθιμα αρχίζουν να μην έχουν και τόση σημασία. Όταν μάλιστα υπάρχει και υπογεννητικότητα.
Έλληνες, Ινδοί, Πακιστανοί, Σύριοι, Ιρακινοί, Αφγανοί, Κινέζοι, Νιγηριανοί ή όποια άλλη εθνικότητα, όλοι καλοί είναι. Αρκεί να δουλεύουν, να πληρώνουν και να μην ζητάνε πολλά.
Εμείς πάλι τρώμε καλό κλίμα και παίρνουμε εναλλάξ χαπάκια αγωνίας και ελπίδας στα δελτία ειδήσεων. Οι λιγότεροι παίρνουν και λίγη γαρνιτούρα ΕΣΠΑ αλλά οι περισσότεροι τρώνε το φαγητό τους με όλα τα παραπάνω χωρίς !
Μην πέσει βαρύ!
Και στο τέλος μισό Zanax για να κλείσει το μάτι.
Εντωμεταξύ για τη μετακίνηση το πρωί στην όποια δουλειά, στο βενζινάδικο κάποιοι λένε :
– Φίλε, βάλε 10 ευρώ και κράτα την ταυτότητα μου. Θα στα φέρω αύριο.
Και έρχεται και το αύριο και το μεθαύριο και οι ταυτότητες αυγατίζουν στο γραφείο του βενζινά.
Αντιστοίχως και στις δουλειές. Πέρνα για λεφτά αύριο, μεθαύριο, παραμεθαύριο, στο τέλος της εβδομάδας, τον άλλο μήνα και πάει λέγοντας.
– ΕΡ. Και τι θα μου δώσεις όταν έρθω;
– ΑΠ. Θα σου δώσω σίγουρα 100 ευρώ.
– ΕΡ. Και τι παίρνεις όταν πας;
– ΑΠ. Συνήθως τα μισά των μισών αυτών που σου είχε πει ότι θα σου δώσει. Και ξαναπέρνα.
Και οι σχέσεις χαλάνε, οι σκέψεις λυγάνε, οι τιμές περπατάνε, οι δόσεις τσιμπάνε και προστίθενται στη λίστα ακόμα περισσότερα χωρίς.
Χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη, χωρίς προοπτική, χωρίς γλώσσα, χωρίς συνοχή, χωρίς λόγο, χωρίς όραμα, χωρίς ζήλο, χωρίς δημιουργία.
Και τότε είναι που αρχίζουν τα πραγματικά γλέντια.
Δεν περιγράφω άλλο. Άντε γεια.
Comments are closed.