Αν δεν το είδες με τα μάτια σου ή δεν το άκουσες με τ’ αυτιά σου, μην το φαντάζεσαι με το μικρό σου μυαλό και το διαδίδεις με το μεγάλο σου στόμα.
* Η δεύτερη τέτοια εμπειρία στο στρατό λόγω άγνοιας κινδύνου ή άποψης ή θάρρους για τη διεκδίκηση μιας θέσης ή την ανάδειξη ενός χρόνιου προβλήματος ή την κατάχρηση εξουσίας. Η κατάσταση στη μικρότητα αλλά και στο μέγεθος της έχει ως εξής: “Το και το και το. Μήπως πρέπει να γίνει κάτι;”
Την επόμενη ημέρα πίσω από κλειστές πόρτες ξεκινά η συζήτηση. Ποιος είναι αυτός, είναι δικός μας, είναι με τους άλλους, γιατί μιλάει, ποιον ξέρει, που ανήκει, τι γνωρίζει, τι μας ζαλίζει, έχει άπλυτα, ποιος τα γνωρίζει, γιατί μας χαλάει τη σούπα και τελευταίο ερώτημα αν αυτό που λέει είναι αλήθεια ή όχι.
Να του πούμε με το καλό ή με το κακό να σταματήσει. Να τον ζορίσουμε λίγο. Να τον διώξουμε αν μπορούμε. Να μειώσουμε την αξιοπιστία του. Να πούμε ότι είναι με τους άλλους. Μα δεν είναι. Δεν πειράζει. Να σταματήσει να μας ενοχλεί.
Και μετά από καιρό “ρε παιδί μου δίκιο είχες, παρεξήγηση ή παραπληροφόρηση ή παρανόηση”. Θα το διορθώσουμε γιατί εκτιθέμεθα. Ευχαριστούμε για την ενημέρωση. Και το διόρθωσαν προς τιμήν τους στην περίπτωση μου.
Η ζωή είναι γεμάτη τέτοιες ιστορίες. Γνωστές και άγνωστες. Το σκηνικό γνώριμο. Κάποιος ή κάποιοι βολεύονται με μια κατάσταση. Κάποιος βλέπει το λάθος και προσπαθεί να το πει. Αγωνιά για το τι θα συμβεί. Η άλλη πλευρά οργανώνει την στρογγυλοποίηση της κατάστασης. Τις περισσότερες φορές αυτόν που “βλέπει” τον τρώει το μαύρο σκοτάδι. Όμως είναι αυτοί οι “τρελοί” που λόγω άγνοιας κινδύνου ή άποψης ή θάρρους κάνουν τη διαφορά στη ζωή μας.
Δείτε τη σχετική ανάρτηση στο FB : Αν δεν το είδες ή δεν το άκουσες μην το φαντάζεσαι και το διαδίδεις
FB Tags :
Comments are closed.