Είναι αστείο.
Φτιάχνουμε και χρησιμοποιούμε τα πάντα έτσι ώστε να αποκτήσουμε και να διατηρήσουμε τον έλεγχο.
Των πραγμάτων, των πόρων, των ανθρώπων, των ζώων, των καταστάσεων.
Όταν όμως καταφέρνουν και μας μαντρώνουν οι άλλοι, νιώθουμε εγκλωβισμένοι και φτάνουμε στην έκρηξη, την κρίση και την κατάθλιψη. Είμαστε πάντα χρήσιμοι ως μέλη μιας ομάδας με συγκεκριμένο ρόλο για συγκεκριμένα πράγματα και πάντα ενοχλητικοί ως άνθρωποι με λόγο στα πράγματα.
Το μάντρωμα αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους. Με τη φωνή, με το γάβγισμα, με τη συνήθεια, με την προσβολή, με την ανάδειξη του εγώ, με το τάξιμο (υπόσχεση). Αργά και προσεκτικά. Να μην το καταλάβουμε.
Και ξάφνου εκεί που νομίζουμε ότι όλα είναι καλά, τα πράγματα αλλάζουν. Η πόρτα κλείνει και ασφαλίζει. Ο χώρος μας πλέον είναι περιορισμένος. Είμαστε αναλώσιμοι. Η φωνή μας δεν ακούγεται. Γίνεται βοή μαζί μαζί με όλες τις άλλες. Υπάρχει πλέον μόνο μια φωνή. Αυτού που μας σαλαγάει (δείχνει το δρόμο).
Το μόνο που μπορούμε τώρα να κάνουμε είναι μπε.
Όχι όμως πολύ δυνατά γιατί θα πάρουμε άλλο δρόμο. Της απομόνωσης και της σφαγής. Εντωμεταξύ να μην ξεχάσουμε να βγάζουμε γάλα. Γιατί είμαστε στο μαντρί. Όσο γάλα βέβαια έχει μείνει.
Σας θυμίζει τίποτα από τη σημερινή κατάσταση; Ή όχι;
FB Tags :
Comments are closed.