Τι θέλεις; Δεν έχω χρόνο. Λέγε γρήγορα.

“Τι θέλεις; Δεν έχω χρόνο. Λέγε γρήγορα.”
Το πιο κλασικό μότο για δεκαετίες για τους περισσότερους.
“Σου είπα. Δεν προλαβαίνω.
Ούτε για να μιλήσουμε.
Ούτε για να φιληθούμε.
Ούτε για να αγκαλιαστούμε.
Ούτε για να ακουστούμε.
Ούτε για να αφουγκραστούμε.
Ούτε για να ψαχτούμε.”
Το μόνο χρόνο που είχαμε, ήταν για να κοιταχθούμε στον καθρέφτη, να φασωθούμε και να επιδειχθούμε στους άλλους.
Και ξάφνου ο χρόνος αλλάζει. Κρίση, πανδημία, υγεία, πτώση, διά(σταση), μετά(πτωση), ανά(ταση).
Για να δούμε.
Θα μάθουμε να αφιερώνουμε το χρόνο που πρέπει στους ανθρώπους που πρέπει.
Θα γίνουμε κάποια στιγμή λίγο καλύτεροι άνθρωποι;
θα κοιτάξουμε λίγο πιο μέσα;
Ή μόλις τελειώσουν όλα αυτά θα γυρίσουμε στα παλιά;
Στο “κοιτάτε μας, γειτόνοι” και στον εγωκεντρισμό μας;
Θα υπερισχύσει ξανά το δήθεν;
Το βιάζομαι;
Θα δείξει. Μέχρι τότε, καλή συνέχεια σ’ όλους και καλά ξεμπερδέματα με το δήθεν, τον χρόνο, το εγώ μας και τον λογαριασμό μας.