Το πρόβλημα με το ψέμα του άλλου (φίλου, συνεργάτη, γνωστού, πολιτικού) δεν είναι ο θυμός της συγκεκριμένης πλάνης σου. Είναι ότι άπαξ και το καταλάβεις, το θυμικό σου δεν σε αφήνει να εμπιστευθείς ξανά αυτό το συγκεκριμένο άλλο πρόσωπο. * Ο πατέρας μου ο Λάκης έλεγε για κάποιους ανθρώπους με ταλέντο στο ψέμα. “Όταν μιλάει ο τάδε, παιδάκι μου, να τσιμπιέσαι και να μην ξεχνιέσαι. Γιατί μετά μπορεί και να κωλοχτυπιέσαι.” #reality #mindstormGR
Αν δεν το είδες με τα μάτια σου ή δεν το άκουσες με τ’ αυτιά σου, μην το φαντάζεσαι με το μικρό σου μυαλό και το διαδίδεις με το μεγάλο σου στόμα. * Η δεύτερη τέτοια εμπειρία στο στρατό λόγω άγνοιας κινδύνου ή άποψης ή θάρρους για τη διεκδίκηση μιας θέσης ή την ανάδειξη ενός χρόνιου προβλήματος ή την κατάχρηση εξουσίας. Η κατάσταση στη μικρότητα αλλά και στο μέγεθος της έχει ως εξής: “Το και το και το. Μήπως πρέπει να γίνει κάτι;” Την επόμενη ημέρα πίσω από κλειστές πόρτες ξεκινά η συζήτηση. Ποιος είναι αυτός, είναι δικός μας, είναι με τους άλλους, γιατί μιλάει, ποιον ξέρει, που ανήκει, τι γνωρίζει, τι μας ζαλίζει, έχει άπλυτα, ποιος τα γνωρίζει, γιατί μας χαλάει τη σούπα και τελευταίο ερώτημα αν αυτό που λέει είναι αλήθεια ή όχι. Να του πούμε με το καλό ή με το κακό να σταματήσει. Να τον ζορίσουμε…