Συνέπεια

Από τις αρετές που περισσότερο με συγκινούν είναι η συνέπεια.

Άλλο πείσμα, άλλο αφοσίωση, άλλο αφιέρωση.

Το πείσμα το κινεί ο εγωισμός, την αφοσίωση ο αυτοσεβασμός, την αφιέρωση η πίστη.

Με συγκινούν οι συνεπείς στα όνειρά τους άνθρωποι σε βαθμό να παραβλέπω το είδος του ονείρου.

Θεωρώ ήρωες εκείνους τους μετανάστες μας που έφυγαν παιδιά από το νησί τους για την Αμερική, προκειμένου να κερδίσουν βιος για τους δικούς τους και τους ίδιους, εκείνους που κλείστηκαν επί δεκαετίες και δεκαετίες στα λιπαρά υπόγεια εστιατορίων της Αστόρια, να πλένουν εκατομμύρια πύργους, βρόμικα πιάτα.

Να στέλνουν το μεροκάματο της θυσιασμένης μέρας, της θυσιασμένης νύχτας για να σπουδάζουν και να ευημερούν τα παιδιά τους.

Δεν είναι τα πιάτα, ο ανθρωποφάγος νεροχύτης στα υπόγεια, δεν είναι τα κτήματα και οι πολυκατοικίες που δολάριο δολάριο αγοράστηκαν ^ είναι αυτή η συνέπεια στην απόφαση που στην πιο τρυφερή νιότη πάρθηκε:

Εγώ τη θέση μου στον κόσμο θα την ανεβάσω.

Όπως και να το καταλαβαίνει κανείς, όπως και να το εννοούν οι όροι μιας εποχής, οι σελίδες της τότε ιστορίας.

Η σχέση του με το τίμημα είναι που καταξιώνει κάποιον, όχι το κέρδος που αποκομίζει.

Το τίμημα που καταβάλλει είναι που βαθμολογεί την ανθρωπιά του. Εκεί συμβαίνει το ξεσκαρτάρισμα μιας προσωπικότητας.

Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη, Μάρω Βαμβουνάκη