Οι περισσότεροι από εμάς (υποθέτω ότι) θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά. Οι περισσότεροι από εμάς (ξανά υποθέτω ότι) θέλουμε να έχουμε αξιοπρεπείς δουλειές, καλύτερες αποδοχές και ένα λαμπρό μέλλον.
Γι’ αυτό και προσπαθούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον καλύτερο τρόπο ώστε να διεκδικήσουμε περισσότερα. Να αποζημιωθούμε ικανοποιητικά για τον κόπο μας, να κερδίσουμε τον σεβασμό και να ανέλθουμε επαγγελματικά και κοινωνικά.
Και εδώ είναι που αρχίζουμε να κάνουμε λάθη. Και αυτό δεν είναι μια υπόθεση αλλά η πραγματικότητα. Φυσικά, και πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας καλά. Δεν υπάρχει λαμπρό μέλλον για τον απατεώνα και τον ψυχοπαθή.
Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι όμως, ότι κάνουμε δύο δουλειές. Μόνο που τις περισσότερες φορές δεν το συνειδητοποιούμε και εστιάζουμε σ’ αυτή που είναι η πιο χειροπιαστή. Να πετύχουμε π.χ. τους στόχους των πωλήσεων, να βελτιστοποιήσουμε το χρόνο παραγωγής ενός προϊόντος, να εισπράξουμε νωρίτερα τα υπόλοιπα των πελατών κ.α.
Η άλλη δουλειά όμως είναι μεγαλύτερη και λίγο πιο αόριστη. Αυτή η δουλειά είναι να δουλεύει όλος ο συρμός. Να τσουλάει η εταιρεία.
Αν οι άνθρωποι λοιπόν κρίνουν ότι το έχεις να δουλεύει όλος ο συρμός και όχι μόνο το δικό σου βαγόνι, τότε είναι που αρχίζεις να παίζεις σ’ ένα άλλο επίπεδο και να ξεχωρίζεις από τους υπόλοιπους.
Αλλά πως γίνεται αυτό;
Δεν υπάρχει μια εύκολη απάντηση. Ξεκινάς από το να κοιτάς γύρω σου και να παρατηρείς τα πάντα.
Τα σωστά και τα στραβά.
Και προσπαθείς να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου κάθε μέρα για να κάνεις ακόμα καλύτερα τα πρώτα και να διορθώνεις τα δεύτερα.
Comments are closed.