6.9.21, ώρα 20:00 στην εθνική οδό Πατρών Πύργου στο ρεύμα προς Πύργο, πλησίον βιομηχανικής περιοχής Πάτρας.
Πατάω λίγο με τη δεξιά ρόδα τη βοηθητική λωρίδα κυκλοφορίας.
Στο χιλιόμετρο που κινούμαι, φωτισμός στο δρόμο δεν υπάρχει.
Κοιτάζω το κοντέρ και πάω με 70 γιατί σκέφτομαι.
Τι ώρα θα φτάσω; Πόσα θα δώσω; Πόσα θα πάρω;
Πότε θα τελειώσω;
Πότε θα ξεκουραστώ;
Αντιλαμβάνομαι ότι όλα στη ζωή θέλουν τον παραπάνω χρόνο τους.
Η δουλειά, το σπίτι, η σχέση, το παιδί, ο πελάτης, ο συγγενής, ο δρόμος, το ταξίδι.
Βλέπω και στον καθρέφτη κάτι φώτα και σκέφτομαι ότι μάλλον πρέπει να πάω πιο γρήγορα ή πιο δεξιά για να μην εμποδίζω αυτούς που κινούνται πιο γρήγορα.
Και ξαφνικά βλέπω στα δύο μέτρα δύο γυναικείες φιγούρες νεαρής ηλικίας (ρομά) να κινούνται αντίθετα στο ρεύμα κυκλοφορίας μου, καταλαμβάνοντας σχεδόν όλη τη βοηθητική λωρίδα.
Περνάω δίπλα τους (και κατά τύχη όχι ευτυχώς από πάνω τους) και λέω ότι τα μάτια μου με γελούν. Τις βλέπω να συνεχίζουν χωρίς να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο.
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είδα και τι ευτυχώς δεν συνέβη, και λέω μέσα μου.
Σ` ευχαριστώ Θεέ μου, που δεν άλλαξες σήμερα τη ζωή τη δικιά τους και τη δικιά μου.
Που δεν πήγα πιο γρήγορα και πιο δεξιά.
Και το αποφάσισα. Για τώρα θ’ ανάψω κερί.
Γιατί δεν θέλει πολύ. Ένα δευτερόλεπτο φτάνει για να αλλάξουν τα πάντα και η ζωή μας να μην είναι ποτέ πια η ίδια.
Αλλά θα βγάλω και φωνή.
Αλήθεια, πότε είπαν ότι θα φτιάξουν το δρόμο ΑΥΤΟ;
Γιατί θυμάμαι ότι ήμουνα νιος που άκουγα εξαγγελίες. Και τώρα που μεγάλωσα, ακόμα εξαγγελίες ακούω.
Το κερί μας εμείς να ανάβουμε, να κάνουμε ησυχία, να πληρώνουμε την αμαρτία και όλα καλά θα πάνε. Ή μπορεί και όχι.
Θα δείξει.
Ή μπορεί και να πήξει.
Μέχρι την επόμενη ιστορία ή τραγωδία, όνειρα γλυκά σ’ όλους μας.
FB Tags :
Comments are closed.