Η μοναδικότητα της κάθε στιγμής

Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά κι είδα ένα σμήνος πουλιά να ψαλιδίζουν το γαλάζιο του ουρανού.

Τα δέντρα, οι σιωπηλοί κάτοικοι του κήπου, γέμιζαν από τα τριζόνια και το γουργούρισμα των περιστεριών.

Παρέες παιδιών περνούσαν από κάτω τιτιβίζοντας, Άραβες με άσπρες κελεμπίες και ελαφροντυμένοι Ευρωπαίοι πηγαινοέρχονταν γυρεύοντας λίγη δροσιά ανάμεσα στις φυλλωσιές.

Κι εκεί, μέσα στη γενναιοδωρία του πράσινου, ένιωσα τη μοναδικότητα της κάθε στιγμής. Και συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι αυτό ήταν όλο το νόημα της ύπαρξης.

Να μπορείς να αποθησαυρίζεις την κάθε σου στιγμή μέσα στο αέναο κλωθογύρισμα του χρόνου.

Να κάνεις φεγγάρι ό, τι περνάει από τη ζωή σου, όπως ένας πλανήτης που κρατάει στην τροχιά του ό, τι περνάει από το μαγνητικό πεδίο του.

Σελ. 76, Τσάι με τον Καβάφη, Κατερίνα Καριζώνη