Κάποτε σε μια σοβαρή διαπραγμάτευση πριν 20 χρόνια, ο συνομιλητής μου συνειδητά μακρυγορούσε, έχοντας ως στόχο να κουραστώ και να συμφωνήσω με όλους τους όρους του.
Η συνάντηση ξεκίνησε στις 12:30 μ.μ. και είχαν ήδη περάσει 4 ώρες. Η ώρα ήταν 4:30 μ.μ. και αυτός συνέχιζε ακάθεκτος να μιλά άλλοτε περί ανέμων και υδάτων και άλλοτε για τη δουλειά.
Αποφασίζω να τον διακόψω και του λέω :
– Κύριε Δημήτρη, να σας ενημερώσω ότι με ενδιαφέρει πάρα πολύ η συνεργασία μας και θα κάτσουμε εδώ μαζί όσο χρειαστεί για να τα βρούμε. Χωρίς να διακόψουμε ούτε για φαγητό ή για ξεκούραση. Ακόμα και μέχρι αύριο το πρωί. Ελπίζω να μην σας πειράζει.
– Όχι, παιδί μου. Αντιθέτως το εκτιμώ αφάνταστα. Και εγώ εδώ, μαζί σου. Μέχρι και αύριο το πρωί, αν χρειαστεί. Μέχρι να το πετύχουμε.
Και όλως τυχαίως δεν χρειάστηκε.
Το πετύχαμε μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά. Κάπου στη μέση.
Τυχαίο ή μοιραίο;
Μάλλον το 2ο μιας και η ίδια σκηνή παίχτηκε με πολλούς Δημήτρηδες, πολλές φορές έκτοτε.
Συμπέρασμα
Αυτός που μπορεί να υπομείνει μισή ώρα παραπάνω από τον αντίπαλο, θα πετύχει τη νίκη.
#mindstormGR #softexperia #διαπραγμάτευση
Comments are closed.