Μάθε πώς βγήκε η φράση «αλήστου μνήμης» Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις αποτελούν έναν ανεκτίμητο θησαυρό της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Είναι σαν μικρές κάψουλες χρόνου, που περιέχουν μέσα τους συμπυκνωμένη τη σοφία και την εμπειρία πολλών γενεών. Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις αποτελούν έναν εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο για να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά σημαντικές αξίες, ηθικές αρχές και πρακτικές συμβουλές για τη ζωή. Είναι διαχρονικές, καθώς αν και δημιουργήθηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, διατηρούν τη σημασία τους ακόμη και σήμερα, καθώς οι ανθρώπινες εμπειρίες και τα προβλήματα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ίδια. Μάθε πώς βγήκε η φράση «αλήστου μνήμης» Πολλές φορές ακούμε τη φράση «αλήστου μνήμης». Γιατί όμως τη λέμε και από πού προέρχεται; Σημαίνει «αλησμόνητος» ή «αξέχαστος». Χρησιμοποιείται συχνά και με ειρωνική έννοια για κάτι πολύ δυσάρεστο που έχει μείνει στη μνήμη μας. Δημοσίευση στο thebest.gr : https://www.thebest.gr/article/800774-ti-simainei-i-frasi-alistou-mnimis-kai-apo-pou-proerchetai πηγή: FOXreport.gr
Η συζήτηση για το μέλλον της εργασίας συνήθως περιστρέφεται γύρω από την τεχνολογία: ποιες θέσεις θα εξαφανιστούν, ποια επαγγέλματα θα γεννηθούν, ποια εργαλεία θα πρέπει να γνωρίζει κανείς για να σταθεί στην αγορά. Στην πραγματικότητα, όμως, το ερώτημα είναι βαθύτερο: ποια εφόδια αντέχουν στον χρόνο, όταν οι τεχνικές γνώσεις απαξιώνονται με ταχύτητα που λίγοι μπορούν να παρακολουθήσουν; Σε αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει η νέα μελέτη που συνυπέγραψε η Χέιτζιν Γιουν, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Seoul National University, η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Harvard Business Review. Το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο: οι τεχνικές δεξιότητες είναι απαραίτητες για να ξεκινήσει κάποιος την καριέρα του, αλλά η πραγματική επαγγελματική εξέλιξη εξαρτάται από τις λεγόμενες ήπιες δεξιότητες: την κριτική σκέψη, την επικοινωνία, την ενσυναίσθηση, την ικανότητα συνεργασίας. «Η αγορά ζητά εργαζομένους που να είναι παραγωγικοί από την πρώτη μέρα», σημειώνει η Γιουν στην «Κ». «Ομως αυτό δεν αρκεί. Εκπαίδευση δεν σημαίνει μόνο να μάθεις…
Κάποτε σε μια σοβαρή διαπραγμάτευση πριν 20 χρόνια, ο συνομιλητής μου συνειδητά μακρυγορούσε, έχοντας ως στόχο να κουραστώ και να συμφωνήσω με όλους τους όρους του. Η συνάντηση ξεκίνησε στις 12:30 μ.μ. και είχαν ήδη περάσει 4 ώρες. Η ώρα ήταν 4:30 μ.μ. και αυτός συνέχιζε ακάθεκτος να μιλά άλλοτε περί ανέμων και υδάτων και άλλοτε για τη δουλειά. Αποφασίζω να τον διακόψω και του λέω : – Κύριε Δημήτρη, να σας ενημερώσω ότι με ενδιαφέρει πάρα πολύ η συνεργασία μας και θα κάτσουμε εδώ μαζί όσο χρειαστεί για να τα βρούμε. Χωρίς να διακόψουμε ούτε για φαγητό ή για ξεκούραση. Ακόμα και μέχρι αύριο το πρωί. Ελπίζω να μην σας πειράζει. – Όχι, παιδί μου. Αντιθέτως το εκτιμώ αφάνταστα. Και εγώ εδώ, μαζί σου. Μέχρι και αύριο το πρωί, αν χρειαστεί. Μέχρι να το πετύχουμε. Και όλως τυχαίως δεν χρειάστηκε. Το πετύχαμε μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά. Κάπου στη…
Γιατί τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς; Είναι άραγε καθαρά θέμα προσφοράς και ζήτησης; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλοί οι τρόμπες; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλές οι μπόμπες; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλά τα παραρτήματα; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλά τα θεωρήματα; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλά τα παθήματα; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλά τα προσχήματα; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλά τα σχήματα; Μήπως λίγα τα ποδήλατα, πολλά τα ευφυολογήματα; Πολλά τα ερωτήματα, λίγα τα μαθήματα, μας πήραν τα ποδήλατα. Αλλά κάνε πετάλι και μη σηκώνεις κεφάλι. Εκ του αποτελέσματος.
Στη ζωή κάποιοι φωνάζουν, κάποιοι διχάζουν, κάποιοι αρπάζουν, κάποιοι κομπάζουν, κάποιοι μοιράζουν και λιγότεροι κοπιάζουν. Είναι πολλά τα στόματα, πολλά τα αρώματα, πολλά τα επιδόματα, πολλά τα θαυμαστικά, πολλά τα κυβικά, πολλά τα ζαντικά, πολλές οι προμήθειες, πολλές οι διαδόσεις, πολλές οι εκπτώσεις, πολλές οι βροχοπτώσεις, πολλές οι ατάκες, πολλές οι ίντριγκες, λιγότερες οι αλήθειες και ακόμα λιγότερα τα αυτιά που πραγματικά τις ακούνε. Υπερτερεί συνήθως η κακή φύση μας. Η βολή και η ρεμούλα. Η εύκολη (π)λύση. Το ωχ αδελφέ. Το δεν πειράζει. Το βάλε μωρέ παραπάνω, γιατί του Μπάμπη το κρέας. Οι φωνές μπερδεύονται, η μετριότητα περνάει για αριστεία και τα όρια ξεπερνιούνται. Και μετά έρχεται ο λογαριασμός και το πάρτι αρχίζει. Ποιος θα πληρώσει αλήθεια τώρα την τούρτα και τα κεράκια του Θεοδόση; Γίνεται με δόσεις; Για να του ευχηθούμε χρόνια πολλά και να του πούμε να τρώει το φαί του για να μεγαλώσει γρήγορα. Να αναπτυχθεί…