Πόσο επιρρεπείς είμαστε στις επιδράσεις των άλλων γύρω μας;
Κάθε ταξίδι, κάθε συνομιλία, κάθε συναλλαγή, κάθε εικόνα μας επηρεάζει. Για παράδειγμα ένα ταξίδι ή μια παραμονή στο εξωτερικό για 1 χρόνο μπορεί να αλλάξει την προφορά μας. Ή την προτίμηση μας στον καφέ.
Ανάλογα με ποιον συναναστρεφόμαστε μαθαίνουμε και μιμούμαστε πρότυπα συμπεριφοράς. Άλλοτε καλά και άλλοτε κακά. Κανείς δεν μένει 100% ανεπηρέαστος στις επιρροές των φίλων μας, της οικογένειάς μας, των συνεργατών μας, της τηλεόρασης, της εφημερίδας, του ραδιοφώνου, των κοινωνικών δικτύων, των βιβλίων και των περιοδικών που διαβάζουμε. Όλα μας αφήνουν κάτι. Ένα σημάδι, ένα σημείο αναφοράς, μια καλή στιγμή, ένα μάθημα, ένα πάθος, μια εμμονή.
Οι στόχοι μας και οι πράξεις μας διαμορφώνονται από τα πράγματα και τους ανθρώπους που βλέπουμε καθημερινά.
Καθορίζουν σ’ ένα μεγάλο βαθμό και τη στάση μας απέναντι στα πράγματα αλλά και στη ζωή.
Ο Κώστας π.χ. πάει στη δουλειά του στο γραφείο. Ο Κώστας κάνει 10 λεπτά διάλειμμα για καφέ και τσιγάρο, οι άλλοι υπάλληλοι κάνουν 30 λεπτά διάλειμμα. Ο Κώστας λέει: “Τι γίνεται, ρε παιδιά, δεν τελείωσε το διάλειμμα;”
Μια εβδομάδα αργότερα ο Κώστας κάνει 20 λεπτά διάλειμμα.
Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, ο Κώστας κάνει 30 λεπτά διάλειμμα λέγοντας: “Αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, γίνε σύμμαχος τους. Γιατί να δουλεύω εγώ παραπάνω από τους άλλους;”
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Κώστας κάνει το μεγαλύτερο διάλειμμα για καφέ και τσιγάρο απ’ όλους τους υπαλλήλους και καυχιέται γι’ αυτό.
Όχι μόνο υιοθέτησε τη στάση των άλλων υπαλλήλων αλλά τώρα διεκδικεί και πρόσθετο χρόνο διαλείμματος. Δεν σηκώνει παρατηρήσεις, δεν τηρεί τα χρονοδιαγράμματα, δεν ακολουθεί το πρωτόκολλο, δεν σέβεται τους συναδέλφους του. Οι άλλοι υπάλληλοι με τη σειρά τους μπαίνουν και αυτοί στο παιχνίδι αυτού του συναγωνισμού για το ποιος θα κάνει τη λιγότερη δουλειά αλλά θα έχει τα περισσότερα προνόμια. Με κουβέντες, με δολοπλοκίες, με συμμαχίες, με ενστάσεις, με τηλέφωνα και με εντάσεις.
Δεν αντιλαμβάνονται όμως τις αλλαγές στο ψυχισμό τους. Έχουν πλέον εθιστεί στην κόντρα για τη λούφα. Δεν τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Η ορθή λειτουργία του γραφείου. Το σύστημα να λειτουργεί επαρκώς. Αρκεί να ικανοποιούν τον εγωισμό τους ή τη βολή τους.
Και κάπως έτσι η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου και φτάνουμε στο σήμερα. Στην κρίση, στην κατάπτωση, στον πόνο και στο αδιέξοδο.
Η κρίση και ο πόνος έχουν το σκοπό τους. Είναι μια συνεχής πληροφόρηση που σου δηλώνει ότι υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να το αντιμετωπίσεις άμεσα.
Μόνο τότε συνειδητοποιούμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αλλά για να αλλάξει, χρειάζεται προσπάθεια και χρόνος. Προσπάθεια εκμάθησης νέων πραγμάτων, προσπάθεια επικοινωνίας, προσπάθεια συνεργασίας, προσπάθεια κατανόησης, προσπάθεια ισορροπίας, προσπάθεια υπέρβασης, προσπάθεια αριστείας. Χρόνος για την ανάλυση, τη δοκιμή, την προσαρμογή και την ενσωμάτωση.
Και εδώ μπαίνει το στοιχείο της προσωπικής ευθύνης όλων μας. Της ευθύνης προς τα εμπρός. Προς τα πάνω. Προς το καλύτερο.
Της ευθύνης που τις περισσότερες φορές αποφεύγουμε γιατί θέλει κόπο. Γιατί δεν βολεύει. Γιατί έχει ως προϋπόθεση την αλλαγή συνηθειών. Γιατί απαιτεί σύνθεση. Γιατί απαιτεί προσανατολισμό που αναγνωρίζει το σημείο που είμαστε και το σημείο που θέλουμε να πάμε, επιλογή που μας βάζει στο σωστό δρόμο, πράξη που μας φέρνει πιο κοντά στον προορισμό μας, προσφορά που δίνει και σ’ άλλους ανθρώπους γνώση και αξιοπρέπεια, παράδειγμα που δημιουργεί πρότυπα και κινητοποιεί και τους άλλους γύρω μας.
Ο νους μας είναι ο αρχιτέκτονας των σκέψεων μας και των πράξεων μας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε συνεπείς με την αξία της προόδου, να οπλιστούμε με υπομονή και επιμονή και να ανεβάσουμε τον πήχη πιο ψηλά. Να συνεργαστούμε. Να πράξουμε και να κάνουμε το τίποτα κάτι. Να επανέλθουμε. Να μεγαλώσουμε. Να γίνουμε ενεργοί πολίτες αυτής της κοινωνίας. Το χρωστάμε σ’ εμάς και τα παιδιά μας.
FB Tags :
#πολίτης #ευθύνη #συμμετοχή #παράδειγμα #μίμηση #συνήθειες #σκέψεις #συμπεριφορά #ανασκόπηση2018
Δείτε επίσης:
