Το internet έχει πολλαπλασιάσει τους τρόπους που επικοινωνούμε. Παρά το γεγονός ότι ακόμα επικοινωνούμε ένας προς έναν – one to one – π.χ. μέσω email, τώρα επικοινωνούμε επίσης ένας προς πολλούς – one to many – π.χ. μέσω μιας ανάρτησης στο facebook ή μιας ομαδικής συζήτησης στο WhatsApp.
Ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της online επικοινωνίας είναι η παρουσίαση του εαυτού μας. Θέλουμε να δείχνουμε μόνο την καλή πλευρά μας.
Ποστάρουμε συνήθως φωτογραφίες τέλειων φαγητών, τέλειων διακοπών, τέλειων πάρτυ, τέλειων ιστοριών.
Και έτσι μπαίνουμε σε μια ακατάπαυστη λούπα. Όποτε αισθανόμαστε χαρούμενοι ή μόνοι, κοιτάμε το κινητό μας. Αλλά γιατί το κοιτάμε; Τι ψάχνουμε ακριβώς;
Ψάχνουμε να δούμε αν οι άλλοι μας είδαν. Αν μας έκαναν like, share, re-tweet, όλα καλά. Μας είδαν. Αν όμως δεν μας είδαν, χαλιόμαστε.
Χαλιόμαστε περισσότερο όταν κοιτάμε στα κοινωνικά δίκτυα και την “τέλεια” ζωή των γνωστών και φίλων μας. Που δεν είμαστε μέρος τους πολλές φορές. Βλέπουμε όμως και πως αυτή η “τέλεια”, τις περισσότερες φορές, ζωή τους, “αρέσει”, “σχολιάζεται” ή “μοιράζεται”.
Οι επιστήμονες ορίζουν ως FoMO (fear of missing out) την ψυχοφθόρα συναισθηματική κατάσταση που νιώθουμε όταν οι οικείοι μας, οι γνωστοί μας, οι φίλοι μας τα πάνε καλύτερα, έχουν περισσότερα, αρέσουν περισσότερο. Και εμείς θεωρούμε ότι είμαστε πίσω ή απόντες. Ότι χάνουμε την ευκαιρία. Την προβολή. Το happening. Τη συμμετοχή.
Μια ομάδα ψυχιάτρων στο πανεπιστήμιο του Essex με επικεφαλής τον Andy Przybylski κατέληξαν σ’ αυτόν τον ορισμό δηλ. το FoMO.
Οι ηλικίες κάτω των 35 περιέρχονται πιο συχνά σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι άντρες περισσότερο από τις γυναίκες, οι έφηβοι περισσότερο από τους ενήλικες, λιγότεροι οι χαρούμενοι από τους κάτι μου φταίει.
Μια σημαντική λεπτομέρεια. Δεν είναι το θέμα ότι πραγματικά δεν συμμετέχουμε σε κάτι. Είναι το συναίσθημα ότι δεν είμαστε και εμείς εκεί. Έστω και αν δεν μας αρέσει ή δεν μας εκφράζει στο βάθος.
Όλοι το έχουμε δει το έργο. Όταν δεν νιώθουμε καλά, όταν βαριόμαστε, όταν αγχωνόμαστε, κοιτάμε το τηλέφωνο μας. Πιο παλιά ήταν το τσιγάρο. Αλλά αυτό που συμβαίνει με το που κοιτάμε το τηλέφωνο μας, κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Βλέπουμε τι συμβαίνει, σε τι δεν συμμετέχουμε, ποιος είναι πιο μπροστά μας και όλα αυτά λειτουργούν ως επιταχυντές κατήφειας και περισσότερου άγχους. Το κοινωνικό μέσο μας επηρεάζει άμεσα και έμμεσα.
Το ρητό του 20ου αιώνα “Σκέφτομαι, άρα υπάρχω” δεν ισχύει πλέον τόσο όσο το “Οι άλλοι με σκέφτονται, άρα υπάρχω.”
#σκέψεις #κοινωνικά_μέσα #προβολή #ειλικρίνεια #εθισμός #πραγματικότητα #άγχος #mindstormGR
Comments are closed.