Αναμνήσεις από την εποχή που είχαμε μια κασέτα ανάλογα με τη διάθεση μας. Την κασέτα της χαράς, της λύπης, του κενού δηλ. τη μουσική και τα συναισθήματα της τότε εποχής, αντικατέστησε σε μεγάλο βαθμό η εικόνα. Μόνο που ενώ τότε δείχναμε ή ακούγαμε περισσότερο και τις τρεις κασέτες, τώρα δείχνουμε στον υπερθετικό μόνο τη μια κατάσταση (happy) και κρύβουμε προσεκτικά τις άλλες για να μην χαλάσουμε την εικόνα μας. Μην πάθουμε κανένα στραπάτσο. Λες και όλα πηγαίνουν τέλεια. Λες και είμαστε όλοι κάθε μέρα μες στην τρελή χαρά. Λες και οι άνθρωποι δεν τσακώνονται, δεν μουτρώνουν, δεν απομακρύνονται, δεν χαπακώνονται μερικές φορές για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, δεν καταλαβαίνουν το παραμύθι. Αλλά πλέον όλοι γίναμε παραγωγοί, promoters και καταναλωτές μιας εύπεπτης εικόνας ευεξίας και ομορφιάς. Της δικιάς μας “ευζωίας”. Χωρίς κάπου κάπου για τους περισσότερους να φαίνεται και κάποια ανησυχία ή να γίνεται και κάποια αναφορά σε κάτι πιο ψαγμένο.…