Στην 6η Δημοτικού, στο 12ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών στην Πλατεία Βουδ (προ κατεδάφισης), είχαμε έναν πολύ καλό δάσκαλο. Τον Μαρκόπουλο, αν θυμάμαι καλά. Όσο αυστηρός έπρεπε για τους περισσότερους και πολύ πιο αυστηρός με τον Πολύκαρπο.
Ο Πολύκαρπος ήταν ανιψιός του και σκανταλιάρης. Δεν του άρεσε το διάβασμα. Κάθε μέρα έπαιζε έξω στο προαύλιο, χαμογελούσε και πάντα πείραζε ή χάλαγε κάτι. Το τζάμι, την πόρτα, το τετράδιο, τη γλάστρα, την καρέκλα, το κουδούνι, τη βρύση, τη μπάλα, το στρώμα, το θρανίο. Δεν πείραζε τα άλλα παιδιά αλλά το μυαλό του ήταν πάντα στη σκανταλιά. Έτσι δεν περνούσε μέρα που να μην φάει τις ξυλιές του με τον χάρακα. Δύο, τρεις και τέσσερις ξυλιές, μερικές φορές. Ο χάρακας σφύριζε στον αέρα, έπεφτε στην παλάμη του και τον τσουτσούριζε.
Και τσουτσούριζε και εμάς που παρακολουθούσαμε και φοβόμασταν μην βρεθούμε στη θέση του.
Χαμογελούσε με σφιγμένα τα δόντια, προσπαθούσε να τον πάρει ξώφαλτσα η 2η ή η 3η ξυλιά και ποτέ δεν έκλαιγε. Περίμενε την εντολή μετά τις ξυλιές να καθίσει όρθιος στη γωνία ή να γυρίσει στη θρανίο του. Καθόταν υπομονετικά να τελειώσει η τιμωρία του. Και στο τέλος κάθε τιμωρίας, η γνωστή ερώτηση και απάντηση :
– Θα το ξανακάνεις, Πολύκαρπε;
– Όχι, κύριε.
Και την άλλη μέρα ξανά η ίδια σκηνή. Και εγώ να απορώ για την σκληρότητα του δασκάλου μας, τη συνέπεια του Πολύκαρπου στη σκανταλιά και την αντοχή του στο ξύλο. Άλλες εποχές, άλλοι τρόποι διαπαιδαγώγησης, άλλα βιώματα.
Συμπέρασμα : Πριν τιμωρήσεις κάποιον, ρώτα τον πρώτα γιατί έκανε αυτό που έκανε ή κάνει αυτό που κάνει. Και μην ξεχνάς ότι είναι παιδί. Όπως ήσουν και εσύ όταν έκανες τις δικές σου σκανταλιές. Και όταν σκέφτεσαι ποια ειναι η καλύτερη τιμωρία, να μην θυμάσαι μόνο αυτές τις σκανταλιές που γνωρίζουν όλοι αλλά και αυτές που γνωρίζεις μόνο εσύ.
FB Tags :
Comments are closed.