Μερικοί ορισμοί της οικονομικής προσέγγισης του «επιχειρηματία» και της «επιχειρηματικότητας»

Μερικοί ορισμοί της οικονομικής προσέγγισης του «επιχειρηματία» και της «επιχειρηματικότητας»

→ Ο Cantillon (που ανήκει στην γαλλική σχολή σκέψης των «φυσιοκρατών», ονομασία από την υλική φύση της αγροτικής οικονομίας), είναι το άτομο που αυτοαπασχολείται και ενεργά αναλαμβάνει τον κίνδυνο της οικονομικής αβεβαιότητας (Cantillon, 1755), ενώ τόσο ο Cantillon (1734) όσο ο Say (1803) βλέπουν ως κύριο ρόλο του επιχειρηματία αυτή του οργανωτή των συντελεστών παραγωγής.

→ Ο Adam Smith – δες και παραπομπή 4 – (στο έργο του «Ο Πλούτος των Εθνών», 1776) ορίζει την επιχειρηματικότητα ως τη μελέτη των ανθρώπινων δράσεων που οδηγούν σε αλλαγές στον καταμερισμό της εργασίας. Σύμφωνα με την περίφημη ρήση του Smith «ο καταμερισμός της εργασίας περιορίζεται από την έκταση της αγοράς» (1910, p.15).

Οι μεγαλύτερες χώρες, οι περιοχές της αγοράς, ή οι πόλεις μπορούν να υποστηρίξουν μια καλύτερη κατανομή της εργασίας του εργατικού δυναμικού από ότι οι μικρότερες, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν περισσότερο πλούτο. Ο Smith βλέπει τον κύριο ρόλο του επιχειρηματία ως ενός ατόμου που υποκινείται από το προσωπικό όφελος.

→ Ο Knight (1921) βλέπει τον επιχειρηματία να αναλαμβάνει μετρήσιμους κινδύνους και απολαμβάνει την απόδοση προσδοκώμενου κέρδους από το μέγεθος της αβεβαιότητας που αναλαμβάνει. Κατά τον Knight, ο επιχειρηματίας διακρίνει τη διαφορά κινδύνου και αβεβαιότητας. Ο κίνδυνος υφίσταται όταν είναι αβέβαιη η εμφάνιση της μίας ή της άλλης

κατάστασης (ενδεχόμενου), ενώ η πιθανότητα εμφάνισης του ενδεχόμενου μπορεί να υπολογιστεί με τη βοήθεια των πιθανοτικών θεωριών της στατιστικής επιστήμης.

→ Ο Schumpeter (1934) βλέπει τον επιχειρηματία καινοτόμο, όπου ως «ηρωική» μορφή είναι αυτός που μπορεί να επιφέρει κοινωνικές αλλαγές με την εισαγωγή νέων τεχνολογικών διαδικασιών και προϊόντων. Μόνο συγκεκριμένα άτομα μπορούν να γίνουν επιχειρηματίες για να προκαλέσουν σημαντικές εξελίξεις σε επίπεδο οργανισμών και κοινωνίας.

→ Ο McClelland – δες και παραπομπή 5 – (1961) βλέπει τον επιχειρηματία ως έναν ενεργητικό άτομο που δεν φοβάται να αναλάβει κινδύνους μαθαίνοντας μέσα από τις αποτυχίες. Μέσα από την έρευνα του ο McClelland (1961) είδε την ροπή κάποιων ατόμων προς την επιχειρηματικότητα εξαιτίας μιας προδιάθεσης στην προσωπικότητά τους. Ο McClelland μέσω της έρευνας του σε Αμερική, Ιταλία και Πολωνία εντόπισε μια θετική συσχέτιση

μεταξύ της επιχειρηματικής συμπεριφοράς των ατόμων και ενός ψυχολογικού χαρακτηριστικού, της «ανάγκης για επιτεύγματα».

—

Παραπομπή 4 – Adam Smith – Η εντυπωσιακή επιτυχία του ελεύθερου εμπορίου στην αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης και στην ευημερία των εκατομμυρίων προσφορών αποτελούν από τις εμπειρικά αποδεδειγμένες προτάσεις του Adam Smith.

Παραπομπή 5 – McClelland – Η έρευνά του είχε έναν υψηλό αντίκτυπο στη διεθνή βιβλιογραφία και ειδικότερα στις μελέτες γνωστών ερευνητών όπως οι Brockhaus, Begley, Boyd, Sexton και Bowman που εντόπισαν σχέση μεταξύ της υψηλής ανάγκης για επιτυχία και της πεποίθησης για την αίσθηση του ελέγχου.

—

→ Ο Drucker (1964) βλέπει τον ρόλο του επιχειρηματία ως το άτομο που μεγιστοποιεί ευκαιρίες και συσχετίζει την επιχειρηματικότητα με την καινοτομία. Σύμφωνα με τον Drucker (1964), η επιχειρηματικότητα είναι πρακτική. Η επιχειρηματικότητα δεν είναι ούτε τέχνη ούτε επιστήμη.

→ Ο Shackle (1970) βλέπει τον επιχειρηματία δημιουργικό και επινοητικό, ο οποίος επινοεί τις ευκαιρίες σε αντίθεση με τον επιχειρηματία του Kirzner που τις αντιλαμβάνεται. Δυνητικά όλοι διαθέτουν αυτή τη δημιουργική ικανότητα, η οποία ασκείται με την πραγματοποίηση των επιλογών.

→ Για τον Kirzner (1973) ο επιχειρηματίας είναι αυτός ο οποίος βρίσκεται σε επιφυλακή για να εντοπίσει επικερδείς ευκαιρίες συναλλαγής, δηλαδή βλέπει ως κύριο ρόλο του επιχειρηματία την ικανότητα να διακρίνει ευκαιρίες. Η ικανότητα-κλειδί του επιχειρηματία είναι η «δημιουργική» εγρήγορση.

→ Ο Shapero (1982) βλέπει τον ρόλο του επιχειρηματία ως έναν εκκινητή. Σύμφωνα με τον Shapero (1982), τα σημαντικά στοιχεία του επιχειρηματία είναι:

α) η ανάληψη πρωτοβουλιών,

β) η οργάνωση κάποιων κοινωνικοοικονομικών μηχανισμών και

γ) η αποδοχή του κινδύνου της αποτυχίας.

→ Ο Casson (1982) βλέπει τον επιχειρηματία να διαθέτει ξεχωριστές ικανότητες από τους υπόλοιπους ανθρώπους, γεγονός που τον κάνει ικανό να προβαίνει σε κρίσεις και να μπορεί να ελέγχει και να συντονίζει τους περιορισμένους πόρους. Η προϋπόθεση για την άσκηση επιτυχούς επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι η ύπαρξη προσωπικών κεφαλαίων.

→ Ο Shailer (1994) βλέπει την επιχειρηματικότητα ως διαδικασία, δίνοντας έμφαση στην έννοια της διοίκησης της επιχείρησης και της προθυμίας της να αναλαμβάνει κινδύνους και ευθύνες, η οποία ταυτίζεται με το πρόσωπο του ιδιοκτήτη-μάνατζερ μέχρι να μεγαλώσει η επιχείρηση και να μεταβιβαστεί η διοίκηση σε έναν επαγγελματία μάνατζερ.