Η δύναμη της ανάγκης μας για συμμόρφωση είναι πιεστικότατη σε βαθμούς επιβίωσης για πολλούς – κοινωνικής επιβίωσης τουλάχιστον, και ξέρουμε πόσο το πλήθος ταυτίζει το προσωπικό με το κοινωνικό και εξαφανίζει μέσα στο βάλτο του δεύτερου την προσωπική του δημιουργική πνοή.
Δύσκολα πας κόντρα και ξεχωρίζεις από τους πολλούς, από τους ισχυρούς άλλους που στέκονται απέναντί σου “όλοι μαζί”. Δεν αντέχεις την απομόνωση, την επίκριση, την περιφρόνηση, σε καθιστά αδύναμο κοινωνικά η απομόνωση, μένεις ακάλυπτος. Καλύτερα να εξοριστείς από το εγώ σου παρά από τους πολλούς γύρω σου. Προστατεύεσαι κοντά τους, η επιβεβαίωση και η αποδοχή αποδεικνύονται αμέσως.
Και όμως, το προσωπικό ελεύθερο μέλημα του καθενός, κάπως και σχεδόν πάντα, θα πάει κόντρα στο γενικό θέλημα. Το θέλημα, η βούληση είναι πρωτογενής κραυγή της μοναδικότητας των ψυχών.
Γιατί τι άλλο είναι μια καρδιά από το θέλω της;
Έχει μεγάλη αξία να μπορεί να διακρίνει κάποιος τα του Καίσαρος και τα του Θεού, να διαθέτει την πνευματική ευφυΐα που του επιτρέπει να ακροβατεί ανάμεσα στα δύο αιτήματα του βίου και να ισορροπεί.
Ίσως, να είναι ο μόνος δρόμος για να στέκει κανείς και ως πολίτης και ως αξιοπρεπής ψυχή. Μια τέτοια ακροβασία μπορεί να κερδηθεί από όσους καλλιεργούν την καρδιακή ευφυΐα, τη σοφία του υπάρχω. Και η ακροβασία εδώ δε σημαίνει συμβιβασμό.
Σελ. 99-100, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη, Μάρω Βαμβουνάκη
#mindstormGR #θέληση #βίος #καρδιά #μέλημα
Comments are closed.