Οι ζωές μας γράφονται από τις απλές, βασικές, πρωτόγνωρες και πολλές φορές ανείπωτες ιστορίες μας.
– Ποιος μας παρότρυνε;
– Τι μας έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας;
– Από ποιο σπίτι ή σκηνή βγήκαμε στο δρόμο;
– Σε ποια αλάνα παίξαμε, πέσαμε και ξανασηκωθήκαμε;
– Πως βρήκαμε το δρόμο μας;
Είναι Ιούνιος 1992. Γύρω στις 9:30 π.μ. ο ταχυδρόμος φτάνει στο γραφείο του πατέρα μου. Δίνει την αλληλογραφία. Η αλληλογραφία έχει και μια επιστολή για μένα. Η επιστολή είναι από το Πανεπιστήμιο του Kent. Ανοίγω το φάκελο και διαβάζω το περιεχόμενο. Μια παράγραφος απάντηση στα όνειρα μου. Δυστυχώς όχι η αναμενόμενη.
“Λυπούμεθα αλλά η αίτηση σας για να παρακολουθήσετε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MBA Sept 1992 – Dec 1993 δεν έγινε δεκτή. Αν το επιθυμείτε, μπορείτε να κάνετε ξανά αίτηση στο μέλλον.”
Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, σκέφτομαι λίγο μήπως δεν έχω κάνει κάτι σωστά, μήπως έχω ξεχάσει κάτι. Τσαντίζομαι γιατί έχω δουλέψει πολύ (μεταφράσεις, GMAT, TOEFL, συστατικές επιστολές, σφραγίδες, επικυρώσεις κ.α.). Το παίρνω απόφαση και γυρίζω προς τον πατέρα μου και του λέω:
“Πατέρα, δυστυχώς φάγαμε πόρτα. Δεν έγινα δεκτός και δεν ξέρω και το λόγο.”
Σκέφτεται ένα λεπτό και μου λέει:
“Πάρε τηλέφωνο σήμερα να μάθεις το λόγο.”
Και του απαντώ : “Τι να πάρω ρε πατέρα να τους πω; Ότι είμαι ο νταραβεριτζής από Ελλάδα και σας ζητάω το λόγο που δεν με κάνατε δεκτό στο Πανεπιστήμιο σας. Και από ποιον θα ζητήσω το λόγο; Από τη γραμματεία; Στο τηλέφωνο; Εδώ ζητάνε τα πάντα γραπτώς, πρωτότυπα και με 10 σφραγίδες. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα έτσι.”
Και ήρεμα μου επαναλαμβάνει: “Πάρε παιδάκι μου τηλέφωνο που σου λέω. Πάρε λίγο αργότερα. Ρώτα αυτά που πρέπει να ρωτήσεις με τον τρόπο που ξέρεις και έλα να μου πεις τι σου είπαν.”
Περνούν δύο ώρες και σηκώνω το τηλέφωνο δειλά. Καλώ το τηλέφωνο της διεύθυνσης του τμήματος και το σηκώνει ένας κύριος με τέλεια αγγλική προφορά.
– Hello, what can I do for you?
Σκέφτομαι από μέσα μου do do do do do do και απαντώ κάπως επιφυλακτικά ότι είμαι ο τάδε και θα ήθελα να ρωτήσω αν είναι δυνατόν να μιλήσω με κάποιον που θα μπορούσε να μου πει το λόγο της απόρριψης της αίτησης μου.
Μου λέει : “Μπορώ να σας απαντήσω εγώ. Δώστε μου ένα λεπτό και θα σας πω το λόγο. Μάλιστα, εδώ είναι. Όλα καλά είναι, αλλά δεν έχουμε τα αποτελέσματα του TOEFL για την επάρκεια γνώσης της αγγλικής γλώσσας. Άρα η αίτηση σας δεν είναι πλήρης. Λυπάμαι.”
Και απαντώ : “Μα εγώ έχω γράψει πάρα πολύ καλά και τα αποτελέσματα έρχονται απευθείας από τον οργανισμό σ’ εσάς. Έπρεπε να τα έχετε λάβει. Αν δεν τα έχετε λάβει, να σας στείλω με φαξ ένα αντίγραφο των αποτελεσμάτων του TOEFL τώρα και να ζητήσω να σας στείλουν και το πρωτότυπο ξανά απευθείας από τον οργανισμό.”
Και η αντίδραση του : “Τότε αλλάζουν τα πράγματα. Εφόσον λάβουμε και το πρωτότυπο, μπορείτε να παρακολουθήσετε το πρόγραμμα. Θα σας σταλεί νέα επιστολή μέσα στις επόμενες μέρες. Ευχαριστούμε που μας καλέσατε και μας ενημερώσατε. Καλημέρα σας.”
End of conversation. It took me just a call to get from “NO, you can’t.” to “YES, you can.”.
Και έτσι ξεκίνησε ένα ακόμα ταξίδι. Ανάλυσης, έρευνας, μελέτης, γνώσης, εμπειριών και σχέσεων. Ένας νέος κύκλος προστέθηκε στους προηγούμενους. Που οδήγησε σε φιλίες, παρέες, γλέντια, ξενύχτια και αναμνήσεις.
Και σε στιγμές όπως αυτής της φωτογραφίας.
Συμπέρασμα
Πάρε τηλέφωνο. Ρώτα. Ξαναρώτα. Ψάξε. Ξαναψάξε.
Φάε πόρτα και ρώτα γιατί.
Βρες το δρόμο ή δημιούργησε τον.
Και να θυμάσαι πάντα αυτούς που σε έμαθαν να ρωτάς γιατί και να κυνηγάς τα όνειρά σου.
#back_in_time #memories #αναμνήσεις – Kent, 1994
Comments are closed.